Με τις εφόδους στα τρία κτήρια, Βίλα Αμαλία, στην οδό Σκαραμαγκά (όπου ένας μεγαλοεργολάβος εποφθαλμιά ολόκληρο τετράγωνο και δεν θέλει βέβαια να γειτονεύει με αναρχικούς) και στην οδό Λέλας Καραγιάννη, μετρήθηκαν ταυτόχρονα πολλά πράγματα. Τι αστυνομία έχουμε, τι πολιτικούς, τι (συμ)πολίτες, τι τύπους που βγάζουν ψωμί από τον Τύπο και τα άλλα Μ.Μ.Ε. Όχι πως ήταν η πρώτη φορά ούτε που είχαμε πολλές εκπλήξεις.
Ο καθένας σχεδόν κρατήθηκε
κοντά στο ρόλο του, δεν πήρε ρίσκα. Μόνον ο Υπουργός κ. Δένδιας μέσα στον
ενθουσιασμό του πήρε λίγο πιο ψηλά το δικό του τραγούδι δηλώνοντας: «Η
δημοκρατική κοινωνία δεν μπορεί να επιτρέψει στις δυνάμεις της ανομίας και του
χάους να ανακόψουν την πορεία της χώρας προς την ανάκαμψη». Δηλαδή τώρα
Υπουργάρα μου, που ξαναπήραμε το ερείπιο «Βίλα Αμαλία», αν είναι όπως τα
λες το πλοίο φεύγει μπροστά α(συγ)κράτητο. E la nave va και στον ενθουσιασμό
σου ίσως να σκέφθηκες και ότι μπορούν τώρα να πάνε πακέτο
«Βίλα-Αμαλία+Αεροδρόμιο-Ελληνικού» και να ρίγησες με το πώς αυξήθηκαν με
τρία ντου οι προοπτικές του τόπου μας. Άλλωστε τι είν’ η πατρίδα μας; Κι
αυτά κι εκείνα…
Εγώ πάλι ρίγησα όταν σκέφθηκα αυτό το κοινωνικό ρήγμα που προκαλείται, όχι για κανένα σοβαρό λόγο, αλλά με μόνο σκοπό να δείξει η Κυβέρνηση στους νοικοκυραίους ότι υπάρχουν εδώ και αστυνομικοί, και δικαστές και άμα διακινούνται ναρκωτικά τρέχουμε και τα βρίσκουμε. Το ρήγμα ανάμεσα σε ένα πολυάριθμο κομμάτι της κοινωνίας που θέλει να μένει κλεισμένο στα πιστεύω του, που του τα λιπαίνουν κάθε βράδυ με συνέπεια διάφορα τηλεοπτικά δελτία σε αντιπαράθεση με μια μερίδα ανθρώπων που θέλει να ζει αλλιώς. Αυτή η απροσδιόριστη ως προς το μέγεθός της μερίδα ανθρώπων, που αυτοπροσδιορίζονται ως αντιεξουσιαστές και οι αλληλέγγυοι προς αυτούς, είναι κάτι σαν αγκάθι. Αγκάθι στο γεμάτο έλκη σώμα μιας πόλης που διοικείται από Χαρχούδες, υποκριτές και δημοσιοσχεσίτες. Γιατί αυτοί οι τύποι με τα μαύρα κοντράρουν ακόμη και με μόνη την ύπαρξή τους, έγκλειστοι σε φυλακές, περίκλειστοι σε κατειλημμένα κτήρια, περπατώντας υπό επιτήρηση σε μέρη όπως τα Εξάρχεια ή γράφοντας συνθήματα στους τοίχους. Ενοχλούν γιατί έχουν άλλο τρόπο ζωής. Στα διάφορα υπό κατάληψη κτήρια προβάλλονται ταινίες που δεν τις θέλει η τηλεοπτική πιάτσα, γιατί μπορεί να γεννήσουν ιδέες ανατρεπτικές.
Στην κατάληψη της οδού Σκαραμαγκά, πέρυσι αν θυμάμαι καλά, γινόταν σεμινάρια για να μάθει ο κόσμος τι είναι ο Codex Alimentarius (που έτσι στα γρήγορα αξίζει να πούμε πως είναι η παγκοσμιοποίηση της διατροφής μας, ο έλεγχός της με την εισαγωγή μεταλλαγμένων συστατικών μέσα στα τρόφιμα, που όμως μας έχει επιβληθεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και δεν ξέρουμε πολλά γι αυτόν). Στο πάρκο Τρίτση είχαν οργανώσει κήπο, καλλιέργειες, μαγείρεμα των καλλιεργημένων. Συλλογικές κουζίνες, που βέβαια δεν ευνοούν τον καταναλωτικό πυρετό, όπως δεν τον ευνοούν και τα μονότονα σε χρώματα και στολίδια μαύρα ρούχα, τα πάρτι στους χώρους των Πανεπιστημίων αντί για την Παραλιακή, τα ποδήλατα, το να κάθεσαι και να τα λες στο πάρκο της Ναυαρίνου ή στο Λόφο του Στρέφη, να φωνάζεις για την ομάδα σου στην Αλεπότρυπα αντί να τα ακουμπάς στα γήπεδα των Θείων και των Προέδρων που αισχροκερδούν στο πετρέλαιο, στα φάρμακα, στο παράνομο στοίχημα.
Αυτοί δεν πιστεύουν πως οι μετανάστες κάνουν κακό στην Ελλάδα όταν στέλνουν κάποια χρήματα στο Μπάνγκλα Ντες και στη Λαχώρη, πιστεύουν όμως πως κάνουν πιο πολύ κακό οι Έλληνες που έστελναν ανυπολόγιστα περισσότερα χρήματά στην Ελβετία, στο Λουξεμβούργο και όπου αλλού φανταστείς. Αυτοί δεν καταναλώνουν κοπιωδώς τα προϊόντα και δεν καταπίνουν αμάσητες τις διαφημίσεις της 3 Έψιλον που μπούκωνε πριν λίγο καιρό τα Μ.Μ.Ε. με ανακοινώσεις για το πόσο ελληνική εταιρεία είναι (αυτή που με τις πρώτες γρατζουνιές της Οικονομίας μετέφερε την έδρα της εκτός Ελλάδος). Αυτοί ήταν το Σάββατο το μεσημέρι στα Προπύλαια διαδηλωτές-συμπαραστάτες στους ανθρώπους που κατέβηκαν από τις Σκουριές της Χαλκιδικής και τα άλλα χωριά για να ξυπνήσουν τους νοικοκυραίους που αυτά δεν θα τα έβλεπαν όπως πρέπει παρουσιασμένα στη γεμάτη από (άλλα) θέματα TV τους. Την πορεία στην Πανεπιστημίου με δέντρα κομμένα από τα αλυσοπρίονα της Eldorado στον τόπο τους, που τα κήδεψαν(!!!) εδώ στην Αθήνα θυμίζοντας ότι μια εταιρεία εκεί επάνω ξεσκίζει το περιβάλλον της Ελλάδας, πατριώτες. Ετοιμάζεται να γεμίσει το έδαφος με τοξικές ουσίες και να φύγει σε δεκαπέντε χρόνια έχοντας δώσει προσωρινή δουλειά σε 150 άτομα για να βγάλουν μερικά κιλά χρυσού από τα ελληνικά χώματα. Ενώ αυτοί εντωμεταξύ έχουν ήδη βγάλει αρκετά εκατομμύρια στο Χρηματιστήριο ΤΩΡΑ, ανεβάζοντας αρκετά την τιμή της μετοχής τους γιατί παίζουν το χαρτί των ελληνικών… χρυσορυχείων (και έχοντας τη βοήθεια των Μ.Μ.Ε. που γράφουν για μεγάλες ποσότητες χρυσού, πλατίνας κλπ ενώ εσύ απορείς γιατί να γράφονται τέτοια παραμύθια). Για όλα αυτά η TV είχε βέβαια βγάλει το σκασμό. Το ίδιο και τα περισσότερα ραδιόφωνα.
Και πώς να στρέψεις το βλέμμα των νέων στη Βουλή (που οι νοικοκυραίοι έστειλαν εκεί μέχρι και νοσταλγούς του Παπαδόπουλου, θρασύτατους σήμερα πατριώτες-ταραχοποιούς) όπου ακόμη και τώρα σχεδιάζεται η παραβίαση της μυστικότητας της ψηφοφορίας με απίστευτες επινοήσεις. Και δεν είναι μόνο σήμερα. Από τον καιρό του… μακαρίτη, με τα χρωματιστά ψηφοδέλτια, η ίδια νοοτροπία. Τα παιδιά όμως με τα μαύρα είναι ένα κοινό που δύσκολα το ξεγελάς και δύσκολα το προσεγγίζεις. Ποιος πολιτικός είχε μέχρι σήμερα την υπομονή και τη διορατικότητα να προσπαθήσει να τα καταλάβει;
Ας θυμίσουμε ένα μόνο γεγονός γι αυτούς τους τύπους με τα μαύρα λοιπόν. Που δεν έχουν σχέση με ΣΥ.ΡΙΖες και τέτοιους σχηματισμούς, και πριν χρόνια προσπάθησαν, παρακινημλένοι από τις εμπειρίες τους στους δρόμους, να ξυπνήσουν τους νοικοκυραίους με το γνωστό σύνθημα (και) «οι μπάτσοι πουλούν την ηρωΐνη» που τότε θεωρήθηκε παρατραβηγμένο, προκλητικό, εκδικητικό. Σήμερα βέβαια και με τα όσα αποκαλύφθηκαν όχι μόνο τον τελευταίο καιρό αλλά ακόμη και χθες, το ξέρουν και τα μικρά παιδιά πως και κάποιους ένστολους αν τους τινάξεις θα πέσει από τη στολή τους άσπρη σκόνη. Και όμως οι νοικοκυραίοι, ιδιαίτερα εκεί στον Άγιο Παντελεήμονα χάρηκαν γιατί χαράματα η Αστυνομία κατέλαβε το κάστρο της Βίλας Αμαλία. Το ότι οι ηρωικοί Αστυνομικοί θα μπορούσαν την ίδια ώρα να είναι εκεί προς τον Ασπρόπυργο, όπου τα βράδια «άγνωστοι» κόβουν, ξηλώνουν, καίνε καλώδια από τη γραμμή του Προαστειακού δεν περνάει από το νοικοκυρίστικο μυαλό τους. Ούτε ότι πολλοί τρώνε και πολλοί έχουν βολευτεί με αυτή την επαναλαμβανόμενη και ατιμώρητη ληστεία, αφού κάθε τόσο αγοράζονται καινούρια καλώδια για να κινηθεί το τρένο. Αλλά τα μπλε φωτάκια επάνω στις μοτοσικλέτες της ΔΙΑΣ υπνωτίζουν και κάνουν κάποιον κόσμο να πιστεύει πως κυνηγούν σε κάθε τρύπα και μανιωδώς το έγκλημα. Διάφοροι αστικοί μύθοι όμως λιώνουν τώρα μέσα από την αντιπαλότητα λεκτική και ουσιαστική, ανάμεσα σε νοικοκυραίους και αντιεξουσιαστές, που γέννησε η επιμονή να πάρουν όλοι θέση στο φαινόμενο των ξαναζεσταμένων καταλήψεων. Και οι Σαμαράδες, οι Στουρνάρες και ο Βενιζέλοι δρουν ασύδοτοι.
Οι καταλήψεις δεν είναι ελληνική εφεύρεση και δεν υπάρχουν μόνον εδώ. Στην Ολλανδία πριν αρκετές δεκαετίες άστεγοι νέοι άνθρωποι αποφάσιζαν να κάνουν καταλήψεις για να μην είναι στο δρόμο ενώ στην πλούσια και τακτοποιημένη Δανία είναι πια διάσημο αλλά ενεργό αξιοθέατο η Χριστιάνια, η κατάληψη δηλαδή ενός μεγάλου συγκροτήματος στρατοπέδων που έχει διαρκέσει το διπλάσιο χρόνο από ό,τι η Βίλα Αμαλία. Σαμαράς και Δένδιας όμως, κυριολεκτικά, μη έχοντας κάτι άλλο καλύτερο να κάνουν και δίδοντας διέξοδο σε μιαν αχαλίνωτη διάθεσή τους για ψευτομαγκιές μιμούνται ταυτόχρονα τον ιππότη της ελεεινής μορφής Δον Κιχώτη με τον υπηρέτη του Σάντσο Πάντσα και επιτίθενται σε πέτρινα κτήρια. Μόνο που οι ανεμόμυλοι είναι μέσα στο μυαλό τους…
Toυ Άλκη Γαλδαδά
Πηγή δημοσίευσης : www.protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου