Η διπλή επιστροφή του Μανώλη Ρασούλη ....που ΔΕΝ έφυγε ποτέ!

Ηταν αρχές Μαρτίου του 2011 όταν ο Μανώλης Ρασούλης ξεκίνησε το ταξίδι του προς τ’ άστρα. Εφυγε μόνος, στο σπίτι που έμενε στη Θεσσαλονίκη. Γι' αυτό, το δυσάρεστο νέο έγινε γνωστό αρκετές ημέρες αργότερα, όταν οι πιο κοντινοί του άνθρωποι άρχισαν να ανησυχούν για τη σιωπή του. Βέβαια, όπως συμβαίνει με τους δημιουργούς, η απουσία τους είναι μόνο βιολογική. Τα τραγούδια και ό,τι άλλο έγραψε ο Μανώλης τον κρατούν ολοζώντανο ανάμεσά μας. Τα λόγια του, τα συναισθήματά του, οι ιδέες του κυκλοφορούν στους δρόμους, στις ψυχές και στα μυαλά των ανθρώπων. Τους επηρεάζουν και μέχρι ένα σημείο διαμορφώνουν την κοσμοθεωρία τους. Ετσι συνέβαινε πάντα, έτσι συμβαίνει και τώρα.

Εξίσου αναμενόμενη και η συζήτηση που γίνεται αυτά τα δύο χρόνια γύρω από τον Ρασούλη και το έργο του. Μιλάνε κυρίως άνθρωποι που τον γνώρισαν και δηλώνουν φίλοι του. Μιλούν και οι οικείοι του, εν ονόματι δήθεν της μνήμης του. Ή για να διατηρήσουν -δήθεν- ζωντανή τη μνήμη του. Συχνά δίνουν, βέβαια, την εντύπωση ότι ενδιαφέρονται περισσότερο για την αυτοπροβολή τους και τα οφέλη της, έστω διά της τεθλασμένης. Ευτυχώς όλα αυτά είναι τελείως ανεξάρτητα από την ουσία του δημιουργού, που είναι τα τραγούδια και τα κείμενά του. Δύο εκδόσεις που κυκλοφόρησαν στα τέλη του 2012 έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι ο Ρασούλης ήταν ιδιαίτερος και ξεχωριστός. Μια διπλή επιστροφή, που υπογραμμίζει για μια ακόμη φορά την ικανότητά του να προσφέρει ενδιαφέροντα πράγματα. Αρκεί να ανοίξουν τα συρτάρια του. Πρόκειται για το βιβλίο «Οι Βερβελίδες της Αμάλθειας – Αναφορά στο Χόμο Σάπιενς», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΙΑΝΟS με τον προσδιορισμό «αυτοβιογραφία», και το cd «Η σέντρα», που περιέχει τραγούδια σε δικούς του στίχους και μουσικές φίλων και συνεργατών του, τα οποία ερμηνεύει η Χάρις Αλεξίου. Ενδεχομένως ως ανάμνηση της ιστορικής τους συνεργασίας του 1979, υπό τη σκέπη του Μάνου Λοίζου, στα «Τραγούδια της Χαρούλας», από τα οποία δικαίως ξεχώρισε το αξεπέραστο «Ολα σε θυμίζουν».

«Αυτοβιογραφία»

Η «αυτοβιογραφία» του Ρασούλη σαφώς περιέχει βιωματικά κείμενα και αρκετές φωτογραφίες, αλλά πολύ απέχει από την κλασική δομή ενός βιβλίου αυτής της κατηγορίας. Ετσι κι αλλιώς ο ίδιος έλεγε ότι όλα όσα γράφει είναι αυτοβιογραφικά. Οσοι τον γνώρισαν ξέρουν ότι ως αυτοβιογραφία δεν θα εννοούσε ποτέ την παράθεση γεγονότων, έστω και στο ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό τους πλαίσιο. Για έναν άνθρωπο που η ζωή ήταν συνειδητά μια εσωτερική περιπέτεια στην οποία δεν θα έπεφταν ποτέ οι τίτλοι τέλους, όπως συμβαίνει στο σινεμά που σπούδασε, ελάχιστο ενδιαφέρον έχει η φόρμα. Εκείνο που τον καίει είναι οι περιπέτειες των ιδεών, οι ιδεολογικές συγκρούσεις και το συναισθηματικό ξεγύμνωμα. Στον κόσμο του Ρασούλη η μοναξιά, η απογοήτευση, ο έρωτας, το νέο ξεκίνημα, η μελαγχολία, ο εσωτερικός διάλογος, ακόμη και μια βόλτα στην παραλία έχουν τεράστια σημασία και δύναμη. Τουλάχιστον όση η Οκτωβριανή Επανάσταση, ο Ψυχρός Πόλεμος, ο Μάης του ’68 και οι μεταπολιτευτικές συναυλίες του Θεοδωράκη, με τα εμβατήρια, τους Θούριους και τους χιλιάδες επί χιλιάδων στρατευμένους. Στο βιβλίο τα κείμενα είναι απολαυστικά, με την έννοια ότι είναι… ρασουλικά. Κόντρα σε γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες. Με γλωσσικές υπερβολές και με συναισθηματικές ακρότητες. Ενας γνήσιος σουρεαλιστής, που έχει όμως την ικανότητα να δημιουργεί γήινες εικόνες.




Πολλές φορές βαθιά αναρωτήθηκα /
τριγύρω οι άνθρωποι αν μ’ αγαπούνε /
για ό,τι φαίνομαι ή αν αληθινά /
για ό,τι είμαι εγώ, κοντά μου ζούνε. /

Κι όμως να που δεν ξέρω /
ποιος εγώ, κι υποφέρω /
νιώσε με, σώσε με /
κι ό,τι θες σ’ το προσφέρω. /

Πολλοί ορκίστηκαν πως μ’ αγαπήσανε /
γιατί κατάλαβαν ποιος είμαι τάχα /
και σαν τους πίστεψα μ’ εγκαταλείψανε /
ανάγκη μ’ είχανε, αυτό μονάχα. /

Του Γ.Μητράκη
Πηγή δημοσίευσης : www.agelioforos.gr