Ιχνηλατώντας την πέριξ των Δυτικών Τειχών Θεσσαλονίκη

Τα Τείχη της Θεσσαλονίκης αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Είχα την τύχη πάντα να υψώνεται μπροστά μου ένα κομμάτι αυτού του Τείχους! Ως μαθητής δημοτικού έβλεπα το Δυτικό του τμήμα να δεσπόζει απ’ το προαύλιο του 60ου Δημοτικού Σχολείου. Αργότερα στο Γυμνάσιο και το Λύκειο των Συκεών η σχέση μας έγινε στενότερη, το Επταπύργιο βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής. Καταλήγουμε στην περίοδο του φοιτητικού και εργασιακού βίου και επιστρέφουμε στο Δυτικό τμήμα, που εξακολουθεί να προκαλεί δέος τις πρώτες πρωινές ώρες καθώς ξεπροβάλλει μέσα απ’ την ομίχλη και προσφέρει εύκολη πρόσβαση στο κέντρο μέσα απ’ τα μονοπατάκια που λίγοι ξέρουν... Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πως είναι ηθικό μου καθήκον να αφιερώσω το πρώτο μου άρθρο στην πέριξ των Δυτικών Τειχών Θεσσαλονίκη

διότι φιλοξενεί άλλοτε «εντός» της και άλλοτε «εκτός» της πολλές απ’ τις δραστηριότητές μου.
Η συγκεκριμένη περιοχή είναι πεδίο πολλών αντιθέσεων και το συμπέρασμα που βγάζει ένας περαστικός γι’αυτήν διαφέρει πάρα πολύ ανάλογα με την σκοπιά απ’ την οποία θα την παρατηρήσει. Ένα επίσης σημαντικό χαρακτηριστικό της είναι το αίσθημα αδικίας που νιώθουν οι κάτοικοί της για την στάση του δήμου, όταν μοιραία συγκρίνουν την περιοχή τους με το γειτονικό ιστορικό κέντρο.
Ξεκινώντας λοιπόν απ’ την Παναγία Φανερωμένη, άλλοι παρατηρούν την ασφυκτικά πυκνή δόμηση της περιοχής, απ’ την μανία της οποίας δεν ξέφυγε ούτε η πολιτιστική μας κληρονομιά, καθώς πολυκατοικίες κρύβουν σημεία των Τειχών και μονοκατοικίες είναι χτισμένες μεσοτοιχία με αυτά! Άλλοι πάλι την αχανή και πάντα ασφυκτικά γεμάτη σχολική αυλή που φιλοξενεί όλες τις δραστηριότητες της περιοχής και αποτελεί έναν μικρό πνεύμονα με το αλσύλλιο στο πίσω μέρος της.
Κατηφορίζοντας, φτάνεις στην Αγίου Δημητρίου, εκεί κάποιοι θα αρκεστούν στο να αγοράσουν λαθραία τσιγάρα απ’ τα παγκάκια της οδού Ειρήνης και να κουνήσουν σκεπτικά το κεφάλι στη θέα των αυτοσχέδιων καταλυμάτων των αστέγων κατά μήκος του Τείχους. Κάποιοι άλλοι θα κάνουν τον κόπο να περάσουν απ’ την Πλατεία του Ναού των 12 Αποστόλων, που έχει ιστορία 7 αιώνων και ανήκει στο κατάλογο της UNESCO με τα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, για να συναντήσουν φοιτητές του Πολυτεχνείου αλλά και του Ιστορικού Τμήματος της Φιλοδοφικής να περιεργάζονται με τα εργαλεία τους το μνημείο. Συνεχίζοντας, ένα τετράγωνο πιο κάτω το επιβλητικό Πασά Χαμάμ σε κάνει να ξεχάσεις τους καταστρατηγημένους πεζόδρομους της περιοχής και την εικόνα εγκατάλειψης του πάρκου της.
Η συμβολή των οδών Λαγκαδά-Εγνατίας και Μοναστηρίου είναι η κατάληξη του περιπάτου. Εκεί άλλοι θα παρατηρήσουν την χαμηλή εμπορική κίνηση της δημοτικής αγοράς και θα την συνδέσουν με την ανθρωπογεωγραφία της περιοχής ή θα μπουν στην λογική της σύγκρισης με την κοντινή δημοτική αγορά Καπάνι. Άλλοι πάλι πιο παρατηρητικοί θα αγνοήσουν τα παραπάνω και θα αποδώσουν την πεσμένη κίνηση στο σούπερ μάρκετ που βρίσκεται στην απέναντι πλευρά του δρόμου.
Ως προς το πεδίο των αντιθέσεων δε νομίζω πως χρειάζεται περισσότερη επιχειρηματολογία, λίγα λόγια όμως απαιτούνται και για το αίσθημα αδικίας των κατοίκων της περιοχής. Επί σειρά ετών η συγκεκριμένη περιοχή δεν απασχολούσε ιδιαίτερα την δημοτική αρχή με αποτέλεσμα να συνθέσει εικόνα υποβάθμισης. Η αλλαγή διοίκησης το 2010 δημιούργησε προσδοκίες στους κατοίκους της καθώς λίγη φροντίδα σε έναν χώρο που έχει την μαγική ικανότητα να συγκεντρώνει ανθρώπους από διαφορετικές αφετηρίες μπορεί να τον αναδείξει και να τον απογειώσει. Δειλά δειλά ξεκίνησαν κάποιες παρεμβάσεις και ολοκληρωμένες μελέτες έχουν παρουσιαστεί. Ο χρόνος μένει να δείξει αν θα αλλάξει αυτή η αντίληψη.

Toυ Γιώργου Καρκαλέτση
Πηγή δημοσίευσης :  http://www.parallaximag.gr