Είτε κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ, είτε η ΝΔ, τόσο το ΚΚΕ όσο και ο ΣΥΝ, δεν έθεσαν ποτέ κανένα θέμα σχετικό με το μέγεθος και τον τρόπο δανεισμού του δημοσίου, με το αντιπαραγωγικό και ακραία παραεπιχειρηματικό/αντιαναπτυξιακό περιβάλλον, με την διόγκωση της γραφειοκρατίας, με την τεράστια διαφθορά στη δημόσια διοίκηση και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, με το φανερό -και σε υπολειπόμενους-φρακάρισμα του συνταξιοδοτικού, ιδίως, σκέλους του ασφαλιστικού συστήματος, με την πελατειοκρατία ως τρόπο ζωής για κόμματα και πολίτες, με το άδικο κοινωνικό κράτος να παραχωρεί σκανδαλώδεις μισθούς, επιδόματα, συντάξεις και άλλες παροχές και προνόμια, σε όσους είχαν δύναμη να τα αποσπούν και όχι σε όσους είχαν συγκριτικά πραγματική ανάγκη στήριξης.
Δεν έχει τέλος ο αριθμός των αριστερών πολιτικών που εφάρμοσαν σε όλη τη μεταπολίτευση το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Τα αριστερά κόμματα, μαζί με όποιο από τα κυβερνητικά ήταν στην αντιπολίτευση, ήταν μονίμως στα κεραμίδια, εγκαλώντας την κυβέρνηση, που a priori εφάρμοζε «δεξιές» πολιτικές και απαιτώντας με δυναμικό τρόπο μεγαλύτερο κράτος, μεγαλύτερους μισθούς, λιγότερο χρόνο καθημερινής εργασίας, μικρότερη εργασιακή ζωή, μεγαλύτερες συντάξεις, περισσότερα επιδόματα σε υψηλόμισθους δημοσίους υπαλλήλους, κλπ, κλπ, δηλαδή αριστερές πολιτικές! Με αριστερές πολιτικές φτάσαμε στα 55.000 ευρώ μέσο όρο αποδοχών στον ΟΣΕ, στους 16 μισθούς των υπαλλήλων της Βουλής, στους 23.000 μαθουσάλες συνταξιούχους, που μετά την απογραφή (που ήταν αντίθετη η αριστερά), μείνανε 7500, και στη σύμβαση των εργατών καθαριότητας των Δήμων που είναι εγχειρίδιο για τους τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας.
Τα «δεξιά» κυβερνητικά κόμματα, εφάρμοσαν αυτές τις αριστερές πολιτικές προσέχοντας απλώς να τηρούν την πελατειακή τους ταυτότητα, ώστε να φέρνουν όσο γίνεται πιο κοντά την επόμενη εκλογική τους επικράτηση και να μην ωφελούνται εκλογικά τα αριστερά κόμματα, που θα εφάρμοζαν ωστόσο τις ίδιες αριστερές πολιτικές. Τι γίδα, τι τράγος!
ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, πάνω από τριάντα συναπτά έτη συναγωνίστηκαν σε αριστερές πολιτικές, με τα αριστερά κόμματα να πλειοδοτούν στην υιοθέτηση οποιωνδήποτε αιτημάτων, απ’ όπου και αν αυτά προέρχονταν.
Ενοχλητική «δεξιά παρέκκλιση» ήταν το σταθεροποιητικό δάνειο που ζήτησε το 1985 από την ΕΟΚ ο Ανδρέας Παπανδρέου, αναθέτοντας μάλιστα το ΥΠΕΘΟ στον «δεξιό» Κώστα Σημίτη, αντί του αριστερού Γεράσιμου Αρσένη. Η πρώτη δόση του δανείου αυτού, ήρθε τον Φεβρουάριο του ’86 και μαζί με το «δεξιό» σταθεροποιητικό πρόγραμμα Σημίτη αποφεύχθηκε η στάση στις εξωτερικές πληρωμές της χώρας.
Ευτυχώς, το «δεξιό διάλλειμα» τελείωσε και επανήλθαμε στις αριστερές πολιτικές που οδήγησαν στις διαδοχικές συναλλαγματικές κρίσεις της περήφανης δραχμής, την άνοιξη του ’94 και το φθινόπωρο του ’97.
Από το 1995 μέχρι το 2004, υπήρξαν πάνω από μία ντουζίνα επίσημες και ανεπίσημες διεθνείς και ευρωπαϊκές εκθέσεις για την ανεξέλεγκτη πορεία του εξωτερικού χρέους μας, αλλά αυτές ήταν οι απόψεις των «καπιταλιστών» και της «συντηρητικής» Ευρώπης.
Η ελληνική αριστερά όλων των εκδοχών, προτιμά να μη μιλά γι’ αυτά, να τα ξεχνά, ενώ για πολλούς από τους οικονομολόγους της, αυτά ήταν είτε άγνωστα προβλήματα, είτε παραμένουν ακόμα και σήμερα επουσιώδη, μπροστά στην λεωφόρο της μόνιμης ευημερίας που θα άνοιγε στους εργαζόμενους ο αριστερός λαϊκός διαχειριστικός έλεγχος του ΚΚΕ και ο όψιμος -εξ ίσου αριστερός- αντιευρωπαϊκός και «αντικαπιταλιστικός» τσαμπουκάς του ΣΥΡΙΖΑ.
Η πιο έγκυρη, πραγματικά αριστερή πολιτική που εφαρμόσθηκε σε όλη τη μεταπολίτευση, ήταν το πάρτι δανεικών, που με μπόλικη αριστερή «φιλολαϊκή» ρητορεία μοιράστηκαν και έγιναν απαιτητική και υπερφίαλη κατανάλωση, ενώ δεν ήταν, στην ουσία, παρά εκποίηση της χώρας, αλλά νομιμοποιημένη και δίκαιη, αφού «τη ζητούσε ο λαός».
Τι άλλο από εκποίηση της χώρας ήταν:
*Οι μαϊμού επιδοτήσεις για αμέτρητους τόνους ανύπαρκτων προϊόντων ανά την επικράτεια επί δεκαετίες;
*Η κακουργηματική και μηδέποτε τιμωρηθείσα διάθεση πόρων των σταθεροποιητικών προγραμμάτων, σε μαϊμού επιχειρήσεις διαπλεκομένων ημετέρων και αχυρανθρώπων;
*Ο τριπλάσιος του ευρωπαϊκού μέσος όρος απεργιών μαϊμού, το 96% των οποίων έγινε στον δημόσιο τομέα και αντιστοιχεί σε 45 εργάσιμες ημέρες το χρόνο και σε 135 δις ευρώ συνολικά από το 1979 ως το 2010.
Και μετά ήρθε καπάκι και η δεύτερη «δεξιά παρέκκλιση» της εποχής Σημίτη, που επιχείρησε με ένα στενό επιτελείο «δεξιών» συνεργατών να σώσει το ασφαλιστικό και να δημιουργήσει τις δημοσιονομικές προϋποθέσεις για ένταξη στην Ευρωζώνη. Ήτανε μάλιστα τόσο «δεξιός» ο Σημίτης, που εισήγαγε στην ελληνική κοινωνία «νεοφιλελεύθερα» δαιμόνια της ανάγκης, να πάμε την οικονομία μας σε ένα άλλο μοντέλο υψηλής προστιθέμενης αξίας, ώστε με ταυτόχρονη περιστολή των δημοσίων δαπανών να αντιμετωπίσουμε το ήδη τεράστιο εξωτερικό χρέος και να μην φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Στο σημείο δηλαδή να έχει διαλυθεί ένα μεγάλο μέρος του ιδιωτικού τομέα που συντηρεί τον δημόσιο τομέα και οι αριστεροί δικαστές να μην δικάζουν επειδή έγινε μείωση του μισθού τους, που μόνο από αριστερά δανεικά έπαιρναν.
Αλλά έκανε λάθος ο Κώστας Σημίτης.
Δεν ήθελε να παραδεχτεί το προφανές: Ότι πραγματικοί διαχρονικοί πρωθυπουργοί της μεταπολίτευσης, ήταν οι αριστεροί Αρσένηδες/Παναγιωτακόπουλοι στο ΠΑΣΟΚ, οι αριστεροί Χατζηγάκηδες/ Μανώληδες στη ΝΔ, μαζί με τους original των αριστερών κομμάτων, τον αρειμάνιο Φλωράκη και τον μοναχικό καβαλάρη της ανανέωσης, που μονάχα ο κανελής γάτος του καταλάβαινε απ’ όλη την αριστερά, όσα έλεγε έγκυρα και έγκαιρα. Διέφυγε σε όλους μας το γεγονός ότι η αριστερά είναι μόνιμη πλειοψηφία στη Βουλή σε όλη τη μεταπολίτευση και συνεχίζει μέχρι σήμερα.
Η πλειοψηφία του λαού είναι μαζί της, είναι αριστερή: Όλη σχεδόν η κοινωνία είναι αριστερή, γι’ αυτό και αντί για την αίσθηση της ενοχής, έχει μόνο την αίσθηση της ντροπής. Το θέμα μας δεν είναι ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος, ποιο το καλό και ποιο το κακό. Το θέμα είναι, μη μας πάρουνε χαμπάρι και ρεζιλευτούμε!
Γι’ αυτό θα βουλιάξουμε, ω κεντροαριστεροί, μηδέποτε επαρκώς διαφωτισθέντες ολιγαρχικοί αντιφιλελεύθεροι.
ΥΓ. Αν δεν κάνω λάθος, δύο ήταν τα ζητήματα αιχμής που παγίωσαν την πολιτική/ιδεολογική διαφωνία περί αριστερής ανανέωσης εντός του ΣΥΝ. Το ένα, ήταν η εξέλιξη της υπόθεσης Οτσαλάν. Το άλλο, η σχέση του ΣΥΝ με το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα Σημίτη. Και στα δύο κυριάρχησε η αριστερή αντίληψη.
Για μεν την υπόθεση Οτσαλάν, η πλειοψηφία του ΣΥΝ είπε χονδρικά πως η στάση της τότε κυβέρνησης ήταν δουλική απέναντι στον διεθνή ιμπεριαλισμό. Κοντολογίς και σε ελεύθερη μετάφραση, ότι μπορούσε ο οποιοσδήποτε πολιτικός παράγων (Οτσαλάν), να υπαγορεύει πραξικοπηματικά στη χώρα μας τον τρόπο και το περιεχόμενο της εξωτερικής μας πολιτικής. Ούτε μπανανία, δηλαδή!
Για το δεύτερο, εξηγήσαμε ήδη για ποιο λόγο δεν μπορούσε ένα κυρίαρχο λενινιστικό αριστερό ρεύμα να απαρνηθεί τον εαυτό του, υποστηρίζοντας τον φιλελεύθερο εκσυγχρονισμό της χώρας που επιχείρησε ο Σημίτης. Ο μόνος μη αριστερός πρωθυπουργός και αρχηγός κόμματος. Από τότε φάνηκαν οι προθέσεις του Αλαβαναίικου να αναγκάσει σε αποχώρηση όσους δεν ήταν «δοκιμασμένοι» αριστεροί. Τζογάρισε τα ρέστα του και η μπλόφα πέρασε, όταν στέγασε όλα αυτά τα ανεκδιήγητα «αντισυστημικά» γκρουπούσκουλα, που σήμερα αλληθωρίζουν κατά κυβέρνηση μεριά και μαλλιοτραβιούνται για την πίττα της κρατικής χρηματοδότησης.
Και αναρωτιέται κάποιος: Τι να ’χει άραγε στο μυαλό του όποιος βγαίνει σήμερα και λέει πως η χώρα μας έχει (επιτέλους!) ανάγκη από αριστερές πολιτικές;
Πηγή δημοσίευσης : http://www.metarithmisi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου