Όλοι μαζί κι ο Μπαλτάς χώρια, Του Τάκη Καραγιάννη

Το τρένο σου δίνει 20' χρόνο για να σκεφτείς λόγους για τους οποίους η Παιδεία κάνει τον Φορτσάκη να συμφωνεί με τον Λυκούδη και ο Δένδιας με τον Λοβέρδο. Γιατί η Κιντή που, είχε τις διαφορές της με τον Αρβανιτόπουλο, κάθισε λίγα μέτρα απέναντί του, με διάθεση να πάει να κάτσει και στην ίδια πλευρά. Τελικά δεν χρειάζεσαι πάνω από μία στάση για να καταλήξεις στον Αριστείδη Μπαλτά. 
Το βράδυ της Δευτέρας, πολιτικοί, καθηγητές, εκπαιδευτικοί, κόσμος που ενδιαφέρεται για την Παιδεία γενικότερα, συγκεντρώθηκαν στο Μαρούσι με σκοπό να συζητήσουν και να συντονίσουν τις δράσεις τους απέναντι στις κυβερνητικές κινήσεις. Ο Μπαλτάς κόκκινο πανί και σύνθημα στον τοίχο. Κυριολεκτικά, στο πανό και στα επίσημα φυλλάδια ήταν το όνομά του δίπλα από ένα «όχι» με κεφαλαία.

Το Παιδεία 2015, η πρωτοβουλία που αποσκοπεί να ευαισθητοποιήσει πολίτες και φορείς για τα τεκταινόμενα στην Παιδεία ώστε να μην περάσει ο νόμος Μπαλτά, τους μάζεψε όλους στον ίδιο χώρο. Από τις σημαίες της σαμαρικής Δεξιάς, μέχρι τον Κικίλια, την Ντόρα και τον Κυριάκο. Από τον Μανιάτη του ΠΑΣΟΚ, τη Διαμαντοπούλου που ήταν το κεντρικό πρόσωπο της βραδιάς και τον Κεδίκογλου του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών, μέχρι τον Θεοδωράκη, τον Ορφανό και τον Μαυρωτά από το Ποτάμι. Τσακλόγου, Παγουλάτος από την ΑΣΟΕΕ, Σταυρακάκης από το ΕΜΠ. Γενικώς, κόσμος και κοσμάκης στο Μαρούσι, κυρίως από το συντηρητικό φάσμα της πολιτικής ζωής.
Η ΝΔ πρέπει να είχε 70% αν μέτρησα σωστά. Και δεν ήταν μόνο το θέμα της παιδείας, ένιωθες στον αέρα πως αυτό ήταν απλά η αφορμή. Στα πηγαδάκια άκουγες για την «Ηνωμένη Ευρωπαϊκή Αντίδραση» (με μια δόση σαρκασμού), για τη «λαίλαπα που πρέπει να φύγει πριν τα κάψει όλα», για τα «απολειφάδια του σταλινισμού που έχουν τάσεις ρεβανσισμού». Ρώτησα πώς είναι δυνατόν να παλεύεις στο ίδιο στρατόπεδο με όλους τους παραπάνω, όταν είναι οι βασικοί υπαίτιοι για την κατάσταση σήμερα. «Κανείς δεν περισσεύει» μου είπαν οι διοργανωτές. Όμως, το σημαντικότερο το είπε μία κυρία που τάιζε μπισκότα την κόρη της που, μόλις, μάθαινε να περπατά. Καθηγήτρια Γυμνασίου, από τον προοδευτικό χώρο αυτοπροσδιορίστηκε: «Την οικονομία τη φτιάχνεις εύκολα σε λίγο χρόνο. Την Παιδεία, όμως, όχι». Και κάπου εκεί άρχισαν τα επανασταστικά με τον Βερέμη να αποθεώνεται όταν είπε πως αύριο ο κόσμος πρέπει να είναι έξω από τη Βουλή για να μην ψηφιστεί το επίμαχο νομοσχέδιο. Αποθέωση και για τον Γιάννη Αντωνίου όταν είπε πως στο Μαξίμου «ξηλώνουν μία μεταρρύθμιση που είχε μεγάλη αποδοχή και λειτούργησε μόνο τρία χρόνια. Και την ξηλώνουν μέσα σε τρεις μήνες». 
Η κατάσταση στην Παιδεία τις τελευταίες δεκαετίες είναι λίγο πολύ γνωστή. Ίδια κι επαναλαμβανόμενη. Είτε το ΠΑΣΟΚ μόνο του, είτε η ΝΔ μόνη της, είτε κι οι δύο μαζί περνούσαν έναν νόμο, ο οποίος άλλαζε από την επόμενη κυβέρνηση κι αφού πρώτα είχε προκαλέσει κύμα αντιδράσεων. Απεργίες από διοικητικούς κι εκπαιδευτικούς, καταλήψεις από μαθητές και φοιτητές. Έτσι είναι και τώρα. Με τη μόνη διαφορά πως σήμερα το κόμμα που είναι στο Μαξίμου είναι ο ΣΥΡΙΖΑ κι αυτοί που τόσα χρόνια ήταν στα πεζοδρόμια τώρα στηρίζουν τα νομοσχέδια που προτείνονται. Κι όσοι τόσα χρόνια ήταν οι «φιλεκυβερνητικοί» τώρα έχουν βγει στο ...αντάρτικο. Ζούμε στη χώρα που η έννοια της διαμαρτυρίας έχει συνδεθεί, σχεδόν, αποκλειστικά με την Αριστερά. Ή, τουλάχιστον, με αυτό το οποίο αυτοπροσδιορίζεται ως Αριστερό. Τώρα έφτασε η ώρα αυτό το Αριστερό να πληρωθεί με το ίδιο νόμισμα που πλήρωνε τόσα χρόνια.
Έχει ενδιαφέρον αυτό που γίνεται. Άσχετα με το ποια κατάληξη θα έχει, νιώθεις πως υπάρχει ένα καζάνι με χυλό μέσα να σιγοβράζει. Τώρα το τι είναι μέσα στο καζάνι είναι μια άλλη ιστορία. Τα υλικά είναι εξόχως ετερόκλητα. Και σπάνια βγαίνουν καλά φαγητά με τέτοια μίγματα. Αλλά τι να κάνεις; Αυτά τα υλικά έχουν μείνει στο ντουλάπι, δεν υπάρχει τίποτα άλλο διαθέσιμο.

ΠΗΓΗ  ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ellada&id=40980