Γενέθλια έχει σήμερα ο μέγας... Λευτέρης Παπαδόπουλος «των μονάκριβων και αληθινά μεγάλων…»

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΜΠΑΛΑΧΟΥΤΗ

Σαν σήμερα, 14 Νοεμβρίου 1935, γεννήθηκε στην Αθήνα ο Λευτέρης Παπαδόπουλος από γονείς πρόσφυγες. Φοίτησε στη... Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς να καταφέρει να ολοκληρώσει τις σπουδές του, αφού τον “κέρδισε” ενασχόλησή του με την δημοσιογραφία.

Από το 1959 μέχρι και πρόσφατα εργαζόταν στην εφημερίδα “Τα Νέα”, όπου ξεχώρισε για τις εύστοχες και ευρυματικές "Ματιές" του. Ξεκίνησε την πορεία του στο τραγούδι στα πρώτα χρόνια του ΄60, υπογράφοντας ένα τεράστιο αριθμό τραγουδιών, αντίστοιχης απήχησης και αξίας.

 Πληθωρική προσωπικότητα, συνεργάστηκε σχεδόν με όλους τους μεγάλους συνθέτες και τραγουδιστές και για δεκαετίες μονοπώλησε το στιχουργικό μέλος στο τραγουδιστικό στερέωμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι προγενέστεροι ομότεχνοί του, κορυφαίοι στο είδος τους, όπως οι Νίκος Γκάτσος, Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου κ.α. αλλά και συνθέτες του βεληνεκούς του Μάνου Χατζιδάκι, του Μίκη Θεοδωράκη, του Μάνου Λοΐζου, του Γιάννη Σπανού κ.α. έχουν εκφραστεί με θαυμασμό για το ταλέντο και την προσφορά του.

Ο Παπαδόπουλος είναι περισσότερο “λαϊκός” και προσιτός από ότι ο Γκάτσος. Τα θέματά του είναι πιο άμεσα. Υμνούν τους καημούς της φτωχολογιάς, εκφράζουν τις μικρές χαρές, τους καημούς, τα βάσανα και τις αγωνίες των απλών ανθρώπων...

Φτωχολογιά, για σένα κάθε μου τραγούδι, για τους καημούς σου που σεργιανούν στη γειτονιά. Φτωχολογιά, που απ’ τον πηλό βγάζεις λουλούδι και τους λυγμούς σου τους πλέκεις διπλοβελονιά...

Η κοινωνική αγάνακτηση είναι διάχυτη στους στίχους του... Άπονη ζωή μας πέταξες στου δρόμου την άκρη, μας αδίκησες. Ούτε μια στιγμή δεν είπες να μας διώξεις το δάκρυ, μας κυνήγησες.

Ζωγραφίζει τις μνήμες και τα βιώματα των παιδικών του χρόνων, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, το “ψηλάφισμα” της ζωής. Η γειτονιά, η συνοικία, οι αλάνες, τα παιχνίδια, οι βόλτες γίνονται το κάδρο που κλείνει τις απέριττες αλλά έντονες πινελιές του... Κύλαγε το τσέρκι στην οδό Φυλής άστραφτε στον ήλιο κάποια τζαμαρία. Άρπαζες την πέτρα δίχως να σκεφτείς, τίναζες το χέρι, κάτω η τζαμαρία. Γέλαγε η Μαρία... Διατυπώνει μια ιδιαίτερη, προσωπική φιλοσοφία για την ερωτική απόγνωση, τον προδομένο, απελπισμένο έρωτα...

Διώξε με λοιπόν, μην κάνεις πίσω. Σε παρακαλώ μη λυπηθείς. Ήτανε γραφτό να σ’ αγαπήσω, ήτανε γραφτό να μ’ αρνηθείς.

 Ίσως η θεώρηση αυτή να πηγάζει από τις επιρροές του από το ρεμπέτικο αλλά και το κλασικό λαϊκό τραγούδι της δεκαετίας του ΄50. Η ζωή εδώ τελειώνει σβήνει το καντήλι μου κι η ψυχή σαν χελιδόνι φεύγει απ’ τα χείλη μου. Προσέγγισε μοναδικά τα μυστικά, την ψυχολογία, την ευαισθησία και την ιδιοσυγκρασία της θηλυκής “πλευράς”, γράφοντας μαεστρικά “γυναικεία” τραγούδια... Άντρα μου, γλυκό φιλί μου δύση μου κι ανατολή μου....

Οι καταβολές του από το δημοτικό τραγούδι, συχνά ξεπροβάλλουν στο έργο του... Απρίλη στην Αργαλαστή πιάσαν το Λιόντα το Ληστή πού ‘χε τα χέρια τέσσερα τα μάτια δεκατέσσερα κι έβλεπε κι απ’ την πλάτη μ’ ένα μεγάλο μάτι.

Μια άλλη πλευρά του προικισμένου λαϊκού ποιητή είναι οι αποδόσεις ποιημάτων του Λόρκα, του Χικμέτ κ.α. που έγιναν όμορφα τραγούδια. Στην δεκαετία του ΄70, η προσωπικότητά και το κύρος του, λειτούργησαν με τρόπο δυναμικό, συσπειρώνοντας τους υγιείς παράγοντες του τραγουδιού και παρεμβαίνοντας στα τραγουδιστικά και πολιτισμικά δρώμενα.

Επίσης ανέπτυξε συγγραφικό έργο, ενώ με την δημοσιογραφική του ιδιότητα, στήριξε το καλό τραγούδι και τους εκπροσώπους του.

Στις αρχές του ‘80, όταν οι μεγάλοι δημιουργοί έφυγαν από το προσκήνιο, συνέχισε τη δημιουργική του πορεία με τον σπουδαίο λαϊκό συνθέτη Χρήστο Νικολόπουλο, παρουσιάζοντας αξιόλογες εργασίες που γνώρισαν μεγάλη αποδοχή και παράλληλα στήριξαν και τόνωσαν το ορθόδοξο λαϊκό τραγούδι, με τις ερμηνείες των Λεωνίδα Βελή, Στράτου Διονυσίου, Πίτσας Παπαδοπούλου, Γιώργου Νταλάρα, Χάρις Αλεξίου, Δημήτρη Μητροπάνου, Γλυκερίας κ.α.

Οι μπαγλαμάδες ν’ αρχίσουν τσιφτετέλια να ανάψουνε τα τέλια ολοταχώς και τα μπουζούκια να κάψουν το πατάρι χορεύει και γουστάρει ο Σαλονικιός.

 Τα τραγούδια του Λευτέρη Παπαδόπουλου έχουν μείνει στα χείλη όλων των Ελλήνων. Από τις πρώτες του κιόλας καταθέσεις, μέχρι και τις μέρες μας, αλλεπάλληλες επιτυχημένες στιγμές, ταξίδεψαν όπου υπάρχουν Έλληνες και ελληνισμός. Είναι χαρακτηριστικό ότι το έργο του επανέρχεται συνεχώς στο προσκήνιο, αλώβητο και αρυτίδωτο από τον πανδαμάτορα χρόνο. Χαρακτηριστικό των μονάκριβων και αληθινά μεγάλων δημιουργών.

Πηγή: www.ogdoo.gr