«Ούτε και πιστεύω στους
πνευματικούς ογκόλιθους, που υποτίθεται πως κάτι παραπάνω ξέρουν και οφείλουν
να μας καθοδηγούν. Ακούω με προσοχή ότι… έχει να πει ο κάθε άνθρωπος, είτε
είναι ποιητής, είτε είναι ξυλουργός. Ο καθένας μας έχει μια φωνή αλήθειας μέσα του,
που είναι καθαρή, ακόμη και αν διαφωνεί με την αλήθεια του άλλου. Αισθάνομαι
πως είναι χρήσιμο, όλοι, όσο «επώνυμοι» ή «ανώνυμοι» και αν είμαστε, να βρούμε
την καθαρή φωνή μας, να απευθυνθούμε ο ένας στον άλλο, να ακούσουμε ο ένας τον
άλλο, να νιώσουμε, να καταλάβουμε, να συνεννοηθούμε. Ειδικά σε εποχές σαν τη
δική μας. Είναι πάντα επίπονη αυτή η διαδικασία, αλλά αναγκαία. Όταν κάτι που
γράφω στο σάιτ μου, ή λέω σε μια συνέντευξη, παίρνει τεράστιες διαστάσεις, μού
φαίνεται αφύσικο. Αισθάνομαι σαν υπερφωτισμένη, καμένη φωτογραφία.
Σε εποχές αβεβαιότητας, όπου όλοι ψάχνουμε από κάπου να πιαστούμε, η γνώμη κάποιων ανθρώπων που, για διάφορους, άσχετους με τις απόψεις τους λόγους, έγιναν γνωστοί, αποκτούν μια ιδιαίτερη σημασία και δίνουν την ευκαιρία στον καθένα να ασχοληθεί θετικά ή αρνητικά μαζί τους, περισσότερο από όσο τους αξίζει. Είναι κι αυτό δείγμα των καιρών. Τι να κάνεις όμως; Να σιωπάς τελείως; Η σιωπή, εκτός κι αν είσαι σοφός, δεν προσφέρει πολλά στον επανασχεδιασμό της ύπαρξής μας, που γίνεται ολοένα και πιο αναγκαίος. Να λες μόνο αυτά που όλοι θέλουν να ακούσουν, ώστε να μη φας κράξιμο; Δεν έχει κανένα νόημα. Να γίνεις «ρεαλιστής», σαν να ήσουν χρηματιστής και όχι καλλιτέχνης; Και τότε, ποιος θα ονειρεύεται; Να μιλάς μόνο μέσα από τα τραγούδια σου; Αυτά γεννιούνται όποτε και όπως τους αρέσει και συνήθως, τουλάχιστον στην περίπτωσή μου, ευτυχώς αντιστέκονται στο να μετατραπούν σε μανιφέστα, συνθήματα, άρθρα ή χρονογραφήματα. Αυτά δηλώνει μεταξύ άλλων ο τραγουδοποιός σε συνέντευξή του στο Γιώργο Μυζάλη που δημοσιεύεται στον αξιόλογο και αξιόπιστο δικτυακό τόπο e - tetradio.gr. Σταχυολογούμε μερικές ακόμη, ενδιαφέρουσες ως συνήθως, τοποθετήσεις του: «Βιοπορίζομαι αποκλειστικά από τη μουσική. Δεν κάνω τίποτα άλλο, και νιώθω τυχερός και ευλογημένος γι αυτό. Είμαι επαγγελματίας μουσικός, όσο άχαρο και αν ακούγεται, και ευγνωμονώ τη ζωή και το κοινό που μού χάρισαν αυτή τη δυνατότητα. Ειδικά όταν βλέπω ταλαντούχους ανθρώπους να σπαταλιούνται σε άλλες δουλειές, για να επιβιώσουν. Αυτή η ευγνωμοσύνη, μού ενισχύει και την υποχρέωση να ανταποδίδω στην τέχνη μου και στους ανθρώπους ό,τι καλύτερο μπορώ. Όχι το αριστούργημα, αυτό δεν είναι υποχρέωση κανενός, αλλά το εκατό τοις εκατό της μετριότητας, της μοναδικότητας, των δυνατοτήτων και της ανικανότητάς μου. Οι περισσότεροι δημιουργοί που θαυμάζω, από τον Μπαχ μέχρι τον Τσιτσάνη, έτσι έζησαν, από τη μουσική τους, εκτός και αν ήταν γόνοι πλούσιων οικογενειών. Εγώ ποιος είμαι για να ντρέπομαι; Από την άλλη, σίγουρα δεν χαίρομαι που, για να παρακολουθήσει κάποιος μια συναυλία μου, συνήθως πρέπει να πληρώσει εισιτήριο. Κι ας ξέρω πως αυτά τα χρήματα συντηρούν έναν κόσμο ολόκληρο. Όχι μόνο τους ανθρώπους του προσωπικού μου κόσμου, αλλά και τους μουσικούς, τους ηχολήπτες, τους φωτιστές, τους ηλεκτρολόγους, τους διοργανωτές, τους υπεύθυνους σκηνής, τους αφισοκολλητές, τους εργάτες που στήνουν τα μηχανήματα, τους τεχνικούς που τα συντηρούν, τους οδηγούς που τα μεταφέρουν, τον οδηγό του πούλμαν που μεταφέρει εμάς, τους υπαλλήλους του θεάτρου, αυτούς που το καθαρίζουν, τους εργαζόμενους στο ταμείο ή το ξενοδοχείο που μας φιλοξενεί. Θα ήθελα η μουσική να είναι δωρεάν, όπως και άλλα αγαθά, το νερό, το γάλα, το ψωμί, η υγεία, η αληθινή παιδεία και η στέγη, για παράδειγμα. Μέχρι τότε, ζω ανθρώπινα, χωρίς υπερβολές. Δεν ξέρω να κάνω τίποτα άλλο από το να τραγουδώ, ούτε και ξέρω να το κάνω αλλιώς. Δεν αφήνω στον εαυτό μου επιλογή: στις χειρότερες συνθήκες, με τον ίδιο τρόπο θα σταθώ απέναντι στο τραγούδι, στο κοινό και στον εαυτό μου. Ευτυχώς, η ελληνική είναι μια μικρή αγορά, που σου επιτρέπει να είσαι «επιτυχημένος» χωρίς να γίνεσαι υποχρεωτικά ζάμπλουτος. Και, αν ξέρεις να ζεις με τα λίγα, μπορείς να είσαι και «πρώην επιτυχημένος», χωρίς να αισθάνεσαι αδικημένος». Ιδιαίτερη και εύστοχη η τοποθέτηση του Αλκίνοου Ιωαννίδη για την κρίση στην δισκογραφία: «Η δισκογραφία δεν είναι το τραγούδι. Ή, αν είναι τελικά, αυτό έγινε τις τελευταίες δεκαετίες. Η ανθρωπότητα τραγούδησε χιλιετίες, χωρίς δισκογραφία. Ποτέ δεν κατάλαβα τον πανικό της κατάρρευσής της, σαν να επρόκειτο για το τέλος της ίδιας της μουσικής. Εντάξει, χάνουμε οι δημιουργοί τα όσα χρήματα παίρναμε από αυτήν, χάνονται θέσεις εργασίας στις δισκογραφικές εταιρείες, απολύονται, ανάμεσα σε άλλους, άνθρωποι που έχουν μεγάλη αγάπη για τη μουσική, η δυνατότητα «μεγάλων» δισκογραφικών παραγωγών εξαφανίζεται, δεν θα χαθεί όμως και ο κόσμος! Η νέα γενιά μουσικών θα αποδειχτεί εφευρετικότερη. Θα βρει τους τρόπους να ηχογραφήσει φτηνά και με άποψη. Και θα επικοινωνήσει με το κοινό, χωρίς απαραίτητα να μετρά «πωλήσεις», «επιτυχίες», «στροφές στην καριέρα», «προκαταβολές συμβολαίων», «τοποθετήσεις δίσκων στα δισκάδικα», «target groups», «promo plans», «charts» κλπ. Τότε, αφού επινοηθούν οι νέοι τρόποι δημιουργίας και επικοινωνίας, που μόνον οι καλλιτέχνες (ή μάλλον το ίδιο το υλικό τους) επινοούν, το κεφάλαιο θα έρθει ξανά να «επενδύσει», ώστε να πουλήσει ό,τι μπορεί να πουληθεί. Μέχρι τότε όμως, μια πιο αυτάρκης, ανεξάρτητη, σκληραγωγημένη και χειροποίητη γενιά μουσικών, θα έχει μάθει να επιζεί. Ελπίζω».
Πηγή: e -
tetradio.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου