Tου Δ.Παυλακούδη: "Η Ελπίδα ήρθε αλλά δεν τρώγεται! "

Η  Ελπίδα  ήρθε  αλλά δεν  τρώγεται!

Λίγες  μέρες  πέρασαν  από   τις  Εθνικές  Εκλογές  της  25^ης Γενάρη, τις πλέον κρίσιμες κατά  πολλούς  στη  μεταπολιτευτική  Ελλάδα. Προφανώς  και  είναι  νωρίς  για  συμπεράσματα  αλλά η αλήθεια είναι  πως  η  κατάσταση  στη χώρα  δε δίνει  περιθώριο χάριτος  σε κανέναν, ούτε στην  αντιπολίτευση  που  πρέπει γρήγορα να κλείσει  τις πληγές  της  και  να σταθεί  στα πόδια  της  μιας και δεν είναι  διακοσμητική, ούτε  κυρίως  για την  κυβέρνηση  και  τον πρωθυπουργό   Αλέξη  Τσίπρα   που πρέπει  να  δράσουν  άμεσα   και  να κάνουν   πολιτική   αφήνοντας  κατά  μέρος  τους  πανηγυρισμούς  και  τις τυμπανοκρουσίες.

Σε  όλη την  προεκλογική  περίοδο  παρακολουθήσαμε  μια παράσταση  για δύο. Ζήσαμε  ένα θέατρο  του  παραλόγου καθώς  από  τη  μια είχαμε  τη στρατηγική  του φόβου, που  εκφράστηκε  κατά κύριο  λόγο  από τη  ΝΔ  και τα στελέχη  της   και  από την  άλλη   τη  νοοτροπία της αγανάκτησης   και  της οργής   που  εκφράζονταν  από  το  ΣΥΡΙΖΑ   και  τα λοιπά  αντιμνημονιακά  κόμματα. 

Μη  ρωτάτε  γιατί  το  ΠΑΣΟΚ περιορίστηκε  κινούμενο  σε ρηχά  νερά  γιατί κάτι  τέτοιο είναι  προφανές. Πρώτον  πλήρωσε  το τίμημα  της  εισόδου  της  χώρας  στο  Μνημόνιο  λες και αυτό ήταν προερχόμενο  από παρθενογένεση  και  δεν  ήταν  το αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας  κακής λειτουργίας του πολιτικού μας  συστήματος. Δεύτερον  γιατί  δεν κατάφερε να προτάξει  ένα  ξεκάθαρο μήνυμα-Τρίτη  πρόταση  στο δίπολο  οργή-φόβος  των δύο ισχυρών της  σκακιέρας και  τρίτον γιατί  πληγώθηκε  από μια τεχνητή και καθαρά  προσωπική όψιμη  διάσπαση που προκλήθηκε  από  την ίδρυση  του κόμματος Παπανδρέου  ένα  μόλις μήνα  πριν τις εκλογές.

Το αποτέλεσμα  των εκλογών  ήταν  μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά παράλληλα  και  μια  προς το παρόν διάψευση  του μηνύματος «Πρώτη φορά Αριστερά»! Κι αυτό  γιατί ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να πέτυχε μια μεγάλη και στρατηγικής σημασίας νίκη  που πρέπει να του αναγνωρίσει  το σύνολο  του πολιτικού μας  συστήματος, όμως παράλληλα η νίκη αυτή δε συνοδεύτηκε έστω και πάνω στο νήμα από αυτοδυναμία  κάτι που θα σήμαινε  μια αληθινή νίκη  της Αριστεράς. Η ελπίδα που ευαγγελίζεται  ο  ΣΥΡΙΖΑ ήρθε  για περίπου  2 εκατομμύρια  Έλληνες, πολλοί εκ των   οποίων  ψήφισαν  τον κύριο  Τσίπρα είτε από  οργή, είτε από απογοήτευση, είτε επειδή  ήθελαν  να δοκιμάσουν  κάτι διαφορετικό.

Την  ίδια  στιγμή  περισσότεροι  από  8  εκατομμύρια Έλληνες  παραμένουν προβληματισμένοι, φοβισμένοι, καχύποπτοι και διστακτικοί. Γι αυτούς  δεν ήρθε  καμία ελπίδα. Ήρθε μια ακόμη  αλλαγή κυβέρνησης  που υπόσχεται   λαγούς  με πετραχήλια  προεκλογικά.

Άλλωστε ο  Έλληνας  από αρχαιοτάτων   χρόνων  πάντοτε  συζητά  δημοκρατικά, όμως περιμένει   τις  λύσεις από  Μεσσίες. Από τον  Καποδίστρια, τον  Τρικούπη, τον Ελευθέριο  Βενιζέλο, το  Γεώργιο  και αργότερα  τον  Ανδρέα  Παπανδρέου έως τον  Κωνσταντίνο  Καραμανλή τον πρεσβύτερο.

Ο Μεσσιανισμός  καλά κρατεί  και συχνά  μας παραπέμπει  στην εποχή που κήρυττε ο  Σωκράτης στην αγορά της Αθήνας ή  στα πρώτα κηρύγματα του  Αποστόλου  Παύλου  που  δίδασκε το χριστιανισμό  στην  Ελλάδα.

Έτσι ήρθε  και ο  νέος  Μεσσίας που ακούει  στ΄όνομα  Αλέξης  Τσίπρας, ο πρωθυπουργός που σήκωσε το λάβαρο  του Αντιμνημονιακού αγώνα  υποσχόμενος  ένα σωρό  ωραία  αλλά δύσκολα πράγματα  που πλέον  μένει  να φανεί αν θα υλοποιηθούν ή όχι.

Μη παίρνοντας ποσοστό που θα του επέτρεπε να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση  αρκέστηκε  στο  να συνεργαστεί, όπως  είχε άλλωστε συμφωνήσει προεκλογικά  με την  καθαρά  συντηρητική και λαϊκή δεξιά παράταξη του  κυρίου  Καμμένου  γεγονός  που όσο και να μη το μαρτυρούν  πλήγωσε  πολλούς αληθινούς αγωνιστές της Αριστεράς  που τον  στήριξαν  και τον στηρίζουν.

Επομένως  η κυβέρνηση  Αριστεράς  που οραματιζόταν πολλοί  αντικαταστάθηκε  από μια κυβέρνηση  συνεργασίας δυο χώρων  που αν δεν υπήρχε το μνημόνιο  δε θα  χαν ενδεχομένως  κανένα σημείο επαφής.

Βεβαίως  αυτό   δε  σημαίνει  πως  η κυβέρνηση  πρέπει  ν ‘αποτύχει, ούτε πως  δεν υπάρχουν  στους κόλπους  της και αξιόλογα στελέχη. Άλλωστε  φωνές  με ουσία που προτείνουν και  δεν περιόρίζονται  σε κραυγές  υπήρχαν και υπάρχουν  σε κάθε χώρο.

Σαφώς   και  παρά τις όποιες διαφωνίες μου  με την πολιτική  και τις  προτάσεις  πολλών κυβερνητικών εύχομαι  ολόψυχα  ο Αλέξης  Τσίπρας  να πετύχει. Να κατορθώσει  όλα όσα δε μπόρεσαν   ή δε θέλησαν οι προηγούμενοι, να τολμήσει, να προτείνει,  να διεκδικήσει  και  να πετύχει  ΚΕΡΔΟΣ  ΓΙΑ  ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ και το ΛΑΟ ΜΑΣ!

Να  μπορέσει  να φέρει την αληθινή ελπίδα. Γιατί  αληθινή ΕΛΠΙΔΑ  σημαίνει  να  κρατήσει  τη χώρα εντός της Ευρωζώνης πείθοντας  τους   ευρωπαίους εταίρους  να  δώσουν  παράταση-ανάσα ζωής στην Ελλάδα, να  αναγνωρίσει τις υποχρεώσεις  και τις δεσμεύσεις  μας απέναντι  στους υπόλοιπους  λαούς  της  Ε.Ε. κατορθώνοντας παράλληλα  να  εξασφαλίσει  διακανονισμό  του χρέους  και έστω και μερικό  κούρεμά του.

Αληθινή  ΕΛΠΙΔΑ σημαίνει  όχι  το να καταργήσει  το  νέο Λύκειο  και  τις τράπεζες θεμάτων επαναφέροντας τους  αιώνιους φοιτητές, αλλά να κερδίσει το μεγάλο στοίχημα της δημουργίας ενός νέου ολοήμερου Γυμνασίου  και Λυκείου που θα προσφέρει ουσιαστική ανθρωπιστική παιδεία  και  θα  κάνει  τους μαθητές  και  τους  δασκάλους  να το αγαπήσουν.

Αληθινή ΕΛΠΙΔΑ σημαίνει όχι  το να ορκίζεται απλά με  πολιτικό όρκο-κάτι που είναι φυσικά θεμιτό  και αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου-αλλά το να προχωρήσει στον πλήρη διαχωρισμό Εκκλησίας-Κράτους, φορολογώντας τους κληρικούς όπως και όλους τους πολίτες  και  ελέγχοντας  την εκκλησιαστική περιουσία με το ίδιο καθεστώς  που φορολογείται κάθε περιουσία. Αν καταφέρει  να δώσει  πλήρη δικαιώματα  σε κάθε θρησκευτική, ιδεολογική και κοινωνική μειονότητα  και αν εξασφαλίσει  την πληρωμή των μισθών των ιερέων από την ίδια την Εκκλησία.

Αληθινή  ΕΛΠΙΔΑ σημαίνει όχι το ν ανοίξεις τις πύλες της χώρας  σε όλους τους μετανάστες, αλλά το να δώσεις δικαιώματα  σε κάθε νόμιμο μετανάστη, εξασφαλίζοντάς του  ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης και  ενσωματώνοντάς  τον  δημιουργικά.

Αληθινή ΕΛΠΙΔΑ σημαίνει  όχι  το να προσλάβεις τις καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών και τους απολυμένους από το Δημόσιο, αλλά  το να δώσεις  δουλειά στους νέους,  ν’ αξιοποιήσεις  τους νέους επιστήμονες που σήμερα φεύγουν  στο εξωτερικό  και  να  περιορίσεις με ένα δίκαιο  πακέτο νόμων και μεταρρυθμίσεων   τη φοροδιαφυγή, την απάτη  και τη μαύρη εργασία.

Να «σηκώσεις» ξανά τη μεσαία τάξη  και  να ενισχύσεις πρώτιστα τον ιδιωτικό τομέα κι έπειτα το δημόσιο. Να κρατήσεις  τα όποια θετικά των προηγούμενων κυβερνήσεων  και να τα εξελίξεις  ξεπερνώντας τις  φοβίες, τα κόμπλεξ  και τα σύνδρομα  που παραδοσιακά κουβαλά τούτος  ο λαός.

ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ  ΘΑ ΕΡΘΕΙ  Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΛΠΙΔΑ!

ΓΙΑΤΙ  ΜΟΝΟ ΑΥΤΗ Η ΕΛΠΙΔΑ…ΤΡΩΓΕΤΑΙ,ΔΗΛΑΔΗ ΦΤΑΝΕΙ ΓΙΑ  ΝΑ ΘΡΕΨΕΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ και όχι πρόσκαιρα τον Έλληνα πολίτη!

Η λύση δεν είναι λοιπόν  η συμμαχία με τον  Καμμένο που μέχρι χτες  έμενε στο ίδιο ιδεολογικό σπίτι με τον  Άδωνι, το Βορίδη , το Μεϊμαράκη  και  τ΄άλλα παιδιά της γαλάζιας πολυκατοικίας!

Η λύση είναι  να πείσετε  με την  πολιτική σας  όλους όσους πιστέψαμε  και πιστεύουμε σε μια δημοκρατική, προοδευτική και  ανθρώπινη Ελλάδα ίσων ευκαιριών.

Κι επειδή  πολλοί  θα βιαστούν  να με κρίνουν, θα προσθέσω κάτι πολύ βασικό:

Αυτό που πάντοτε  ξεχώριζε και ξεχωρίζει  τον προοδευτικό από το συντηρητικό άνθρωπο είναι  πως ο πρώτος  βάζει  πάνω  απ’όλα το  καλό του  κοινωνικού συνόλου  και της πλειοψηφίας των πολιτών βάζοντας σε δεύτερη μοίρα το όφελος της παράταξής του, ενώ ο δεύτερος ενδιαφέρεται απλά να συντηρήσει τον εαυτό του  και  την παράταξή του.

Ως φύσει προοδευτικός άνθρωπος  εύχομαι   ΝΑ ΕΡΘΕΙ  ΣΥΝΤΟΜΑ  ΣΤΗ ΧΩΡΑ  Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΛΠΙΔΑ ασχέτως του ποιος θα τη φέρει!

Δημήτρης Χ. Παυλακούδης
ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ – ΜΑ  Μεσαιωνικής και Βυζαντινής Φιλολογίας ΑΠΘ