Του Γιώργου Τούλα: " O φόβος δεν μπορεί να νικήσει την ελπίδα "

Του Γιώργου Τούλα 

Ήταν λίγο μετά τις οκτώ το απόγευμα. Οι μουσικοί της Κρούσης είχαν πάρει τις θέσεις τους στα παράθυρα και τα μπαλκόνια της βίλας Πετρίδη, του θρυλικού νεοκλασικού της οδού Αναγεννήσεως που ανακαινίζεται. Ήταν η πρώτη φορά που τα παράθυρα του κτιρίου άνοιγαν για να υποδεχτούν μια πολιτιστική δράση. Μια από τις πολλές που ετοιμάσαμε στο πρόγραμμα δράσεων West Side Story που σχεδιάσαμε εδώ και πολλούς μήνες και τρέξαμε στην περιοχή της Δυτικής Εισόδου της πόλης. Μια γειτονιά με πάρα πολλά προβλήματα και πολλές αντιθέσεις, που έχει εγκαταλειφθεί είναι αλήθεια στη μοίρα της.

Την ώρα λοιπόν που η Κρούση ξόρκιζε με τα τύμπανα της το φόβο και τα σκοτάδια που στοιχειώνουν στη γειτονιά και εκατοντάδες άνθρωποι παρακολουθούσαν στον υπαίθριο χώρο εμπρός της τη συναυλία μια πορεία μελών της Χρυσής Αυγής άρχισε να πλησιάζει την εκδήλωση μας για να καταλήξει στα γειτονικά της γραφεία. Χωρίς καμία απολύτως πρόκληση από μας ή τους μουσικούς γίναμε μάρτυρες αλλά και θύματα μιας πρωτοφανούς επίθεσης, στην αρχή λεκτικής και μετά με ρίψη αντικειμένων, μπουκαλιών και πετρών, που άρχισαν να εξεσφενδονίζουν προς την πλευρά των μουσικών φωνάζοντας απειλητικά: Τα τύμπανα σας και στην Αφρική και Ανάρχες θα σας φάμε.

Ανάμεσα μας ήταν ηλικιωμένοι άνθρωποι που ήρθαν για να παρακολουθήσουν τη συναυλία, γονείς με μικρά παιδιά και καρότσια, άνθρωποι με ειδικές ανάγκες.

Είναι πρώτη φορά στη ζωή μου που αισθάνθηκα κυρίαρχο το αίσθημα του φόβου σε μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων, να τους κυριεύει. Η αναιτιολόγητη απειλή, ο απίστευτος ψυχικός βιασμός που υποστήκαμε χθες βράδυ στην προσπάθεια μας να γεμίσουμε μια γειτονιά με αισιοδοξία και χαμόγελο, να διώξουμε έστω για λίγο τα σκοτάδια της και να δημιουργήσουμε μια γέφυρα ελπίδας για την επόμενη μέρα, είναι ένα συναίσθημα που θα κουβαλάω για πάντα. Το μίσος δυστυχώς στοχοποιεί αναίτια κάθε μέρα και κάποιον από μας.

Ήθελα μόνο να πω σε αυτούς τους ανθρώπους και προσπάθησα να το κάνω και διά ζώσης ότι το αίσθημα του τυφλού μίσους που διέκρινα στα πρόσωπα τους μόνο στο χαμό μπορεί να οδηγήσει μια χώρα.

Η μουσική μαλακώνει τις καρδιές και αυτό που απόψε προσπαθήσαμε να κάνουμε αλλά και ολόκληρο αυτό το Σαββατοκύριακο ήταν να μαλακώσουμε τις καρδιές αυτής της γειτονιάς. Να βάλουμε στη θέση του μίσους και της καχυποψίας τη συνεργασία, την αγάπη και τη συνδιαλλαγή.

Στους ανθρώπους αυτούς αλλά και στη γειτονιά θέλω να πω μόνο πως εμείς θα συνεχίσουμε να κάνουμε αυτού που κάνουμε τέσσερα χρόνια τώρα με το Θεσσαλονίκη Αλλιώς. Να ονειρευόμαστε μια καλύτερη πόλη. Πιο ανθρώπινη, πιο ανεκτική, πιο ανοιχτή σε όσα μας ενώνουν και όχι σε όσα μας χωρίζουν. Ο φόβος τρώει τα σωθικά και δεν θα του επιτρέψουμε να φωλιάσει εκεί. Για κανέναν λόγο. Ο φοβισμένος είναι συνήθως και ηττημένος.

Υ.Γ. «... Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. 'Η προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους, ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών...». Μάνος Χατζιδάκις

ΠΗΓΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: www.parallaximag.gr/parallax-view/o-fovos-den-mporei-na-nikisei-tin-elpida#sthash.lHNxiChy.dpuf