Ο Γιώργος Νταλάρας ήταν
σίγουρα απέναντι μας για δυο ώρες σε μια συνέντευξη-εξομολόγηση, με
προβληματισμό και χιούμορ, αποκλειστικά για το ogdoo.gr και τον Άρη
Αναγνωστόπουλο! ...Ήταν χειμώνας του 1993, όταν πρωτοσυνάντησα το Γιώργο
Νταλάρα. Παιδί 15 χρονών τότε εγώ, στα καμαρίνια του «Αττικόν», όταν συνέπραττε
με τους Άγαμους Θύτες, σε μια μουσικοπολιτικοκοινωνική παράσταση με έντονη
σάτιρα. Πήγαμε δειλά-δειλά να τον χαιρετίσουμε, με τον καλό μου φίλο, το Νίκο
το Μαρκουλάκη, που και οι δυο είχαμε τελειώσει το Γενικό Λύκειο στην
Αμερικανίδων Κυριών, στη Νίκαια... εκεί, που πριν χτιστεί το λύκειο ήταν
μαιευτήριο, όπου γεννήθηκε ο Γιώργος Νταλάρας. Μου ‘χει μείνει «ανέπαφο» το
συναίσθημα, που είχα νιώσει από την εφηβική μου αυτή πρώτη επαφή. Ένιωθα
ακούγοντας τον, σα να ήμουν εγώ ο δάσκαλος κι αυτός ο μαθητής, που ήθελε να
μάθει το καθετί από το παιδί που στέκονταν απέναντί του. Αν αγαπά τη μουσική,
αν μαθαίνει κάποιο μουσικό όργανο, τί θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει, ποιά είναι
τα όνειρά του… Να ακούει με έντονη προσήλωση και ευγένεια, με ντροπαλό σχεδόν,
ταπεινό βλέμμα, δίνοντάς μας συμβουλές. Του είχα πει τότε σε αντίθεση με το
Νίκο, που έπαιζε πιάνο, πως ήθελα να γίνω δημοσιογράφος, με το σχόλιο του να
είναι πως θα δυσκολευτώ πολύ, αφού ο χώρος έχει πολλές κακοτοπιές.
Δημοσιογράφος μπορεί να μη θέλησα να γίνω τελικά, αλλά την αγάπη μου στη γραφή
δεν την ξεχνούσα και δεν την άφηνα ποτέ να «πέφτει αμαχητί».
20 σχεδόν χρόνια μετά, στο
Studio Odeon στη Μεσογείων, λίγο πριν τις εμφανίσεις του στο Passport, o Γιώργος
Νταλάρας, μιλώντας στο ogdoo . gr είπε τα πράγματα όπως τα λέει τόσα χρόνια:
«με τ’ όνομά τους» κι ας διαπιστώνουμε «αργούς θανάτους». Αυτή άλλωστε ήταν και
η επιθυμία του πραγματικού τότε «μαθητή» στο Αττικόν, 20 χρόνια μετά, να τον
ακούσει, όντας για πρώτη φορά απέναντί του με την άτυπη ιδιότητα του
δημοσιογράφου, να λέει τα πράγματα με τ’ όνομα τους. Εκείνος άλλωστε ποτέ δε
χαρίστηκε στις κακοτοπιές, περπάτησε δίχως να σκιαχτεί στα μονοπάτια τους.
