ΑΡΘΡΟ Του Δημήτρη Παυλακούδη: " Και μετά τις εκλογές τι; "

Πρωινό  Κυριακής,  μια  εβδομάδα  ακριβώς  πριν  από  τις  κρίσιμες  βουλευτικές  εκλογές  της  20^ης Σεπτέμβρη.  Βαδίζω  στους δρόμους  της  γειτονιάς μου   έχοντας  ήδη αγοράσει  τις καθιερωμένες  Κυριακάτικες  εφημερίδες. Στα  καφενεία  και  τα μπουγατσατζίδικα – σήμα  κατατεθέν  της  Δυτικής  Θεσσαλονίκης- ακούς  τους  ανθρώπους   να συζητούν  για  δύο  κυρίως πράγματα:  Για τη χτεσινή νίκη  του ΠΑΟΚ στη  Βέροια-νίκη λίγο ως πολύ αναμενόμενη για όποιον κατέχει το «τόπι»-  και  για τους μετανάστες  που  ερχόμενοι κατατρεγμένοι  και  κυνηγημένοι   από  τις πατρίδες  τους  επιλέγονται  από τα  «σαρκοφάγα»  Μ.Μ.Ε.  για  να  «γεμίσουν»  το κενό  των τελεδελτίων. Έτσι  μιας και  στη Β.Ελλάδα   το πρόβλημα λόγω συνόρων  φαντάζει  εντονότερο  ο κόσμος  το συζητά το θέμα –ως αναμενόταν- περισσότερο. Φάρος ελπίδας  οι  πολλές πρωτοβουλίες  για την  ενίσχυση  προς  τους  σύγχρονους πρόσφυγες  από πλήθος φορέων.Ο άνθρωπος  αναζητά  λίγο περισσότερο τον «άνθρωπο» αναλογίζομαι. Κι ύστερα  το βλέμμα πέφτει  στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ οι εκλογές και οι δημοσκοπήσεις. Πράγμα  συνηθισμένο  για τα  Μέσα μα τόσο διαφορετικό  από τις ζωντανές συζητήσεις. Στα τραπέζια και τα μαγαζιά,στις βόλτες και  στις παρέες  η  ΕΛΛΑΔΑ  ζει  λιγότερο από ποτέ  στους προεκλογικούς ρυθμούς. Άλλοτε στην  πλατεία συναντούσες  τα περίπτερα των κομμάτων, στα στέκια άκουγες  livestreaming  πολιτικές αντιπαραθέσεις, στα σπίτια  οι οικογένειες  μιλούσαν για πολιτική. ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ  ζούμε  προεκλογική περίοδο με κλίμα  ΒΟΥΒΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ  έχω συμμετάσχει  είτε  ως υποψήφιος,είτε ως εκλογικός αντιπρόσωπος,είτε ως  γραμματέας κόμματος,είτε ως  μέλος εφορευτικής επιτροπής  σε περισσότερες από  10 εκλογές από  το  2004  ως σήμερα. Και σκέψου πως είμαι μόλις 32. Να ένας προφανής λόγος που  ο κόσμος  χρόνο με το χρόνο αντιμετωπίζει τις εκλογές ως «αγγαρεία». Στην Ελλάδα του 21^ΟΥ αιώνα οι εκλογικές αναμετρήσεις-ελέω κρίσης αλλά και συστήματος βεβαίως  βεβαίως – θυμίζουν  εναλλασσόμενα τραγούδια σε cd.

Aν  ανατρέξει  κανείς όμως  όχι μόνο στην ελληνική αλλά και στην παγκόσμια ιστορία θα διαπιστώσει  πως  όποτε  μια κοινωνία βίωνε βαθιά οικονομική κρίση , ακολουθούσε περίοδος πολιτικής  αστάθειας  κι ενίοτε πολιτειακής ανωμαλίας. Πάντοτε όμως  οι πολίτες  τουλάχιστον στα δημοκρατικά κράτη σε τέτοιες περιστάσεις αναζητούσαν,πρότειναν,διεκδικούσαν και τελικά αναδείκνυαν νέους ηγέτες και νέα πολιτικά σχήματα.

ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΜΑΣ τίποτε από τα παραπάνω  δε φαίνεται να συμβαίνει. Πολίτες φοβισμένοι-όχι αδίκως- αναζητούν την ελπίδα  σε πρόσωπα  με γνώμονα το να φύγουν οι παλιοί και να ρθουν οι νεότεροι. Λησμονούν  πως  νέο δεν είναι  αυτό που έχει νεαρή ηλικία (βλ.Τσίπρας) ή αυτό που μιλά τη γλώσσα του καφενείου ή του γηπέδου (βλ.Μεϊμαρακης, Κανέλη,Κασιδιάρης και πλείστοι άλλοι). Ούτε ασφαλώς το νέο γίνεται να είναι  η ψήφος σε οργανώσεις ναζιστικού-φασιστικού ή ακραίου σταλινικού λόγου  που ζητούν «αίμα» και βία. Έτσι από αίσθηση απογοήτευσης αλλά κυρίως ενοχής  για τις επιλογές τους –όχι μόνο γι αυτές που έκαναν αλλά ΚΥΡΙΩΣ γι αυτές που ΘΑ κάνουν- οι πολίτες επιλέγουν  το δρόμο της «σιωπής». Έτσι άλλωστε καμουφλάρονται πιο εύκολα  ασθένειες  όπως , οι προσωπικές ευθύνες  για το ΩΣ ΤΩΡΑ (κυρίως των μεγαλυτέρων) και  η έλλειψη πολιτικών επιχειρημάτων (για μας τους νεότερους).

Από την άλλη οι πολιτικοί  δείχνουν  κι οι ίδιοι παγιδευμένοι στην αδυναμία  επιχειρηματολογίας και ουσιαστικών προτάσεων  με αποτέλεσμα  να παρουσιάζεται η κωμικοτραγική αντίφαση της  δεκαετίας αυξανόμενη με γεωμετρική πρόοδο. Πρώτα  εμφυτεύουν στις συνειδήσεις όλων μας ένα ψεύτικο δίλημμα- εν προκειμένω ΜΝΗΜΟΝΙΟ-ΑΝΤΜΝΗΜΟΝΙΟ και στη συνέχεια  ξεκινούν εκστρατείες  αντιμνημονιακού αγώνα  θέλοντας  να κερδίσουν την ψήφο του λαού υποσχόμενοι να κυβερνήσουν διαφορετικά και να φέρουν την ΕΥΡΩΠΗ των 28 στα μέτρα του ενός-πράγμα που κι οι ίδιοι γνωρίζουν  πως είναι ΑΠΙΘΑΝΟ και ΑΔΥΝΑΤΟ!

Η μόνη τους διαφορά είναι  πως  οι μεν  εξαπατούν το λαό πουλώντας  του  «πατριωτικές κορόνες και  σηκώνοντας λάβαρα  προγονολατρείας»  -αγαπημένη τακτική των αρχικά Αντιμνημονιακών  ΣΑΜΑΡΑ(ΝΔ), ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ (ΛΑΟΣ) και εσχάτως ΚΑΜΜΕΝΟΥ (ΑΝΕΛ), ενώ  οι δε  χρησιμοποιώντας «Αριστερά μανιφέστα  κι αντιγράφωντας σοσιαλιστικά πρότυπα του 60 και του 70) όπως επιχειρεί  ο ΣΥΡΙΖΑ είτε μέσω Τσίπρα είτε μέσω Λαφαζάνη μετεκλογικά –πράγμα το οποίο εν πολλοίς πλήρωσαν και πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ παλαιότερα). Ποιον άλλο δρόμο όμως να χαράξουν  οι πολιτικοί αφού από το 1830 έως σήμερα έμαθαν να πολιτεύονται-τουλάχιστον οι υψηλά ιστάμενοι- με όπλα το ρουσφέτι, την κινδυνολογία, την πελατειακή νοοτροπία και το λαϊκισμό;

“Οι πολίτες  γεννούν τους πολιτικούς και τις πολιτικές  ή  οι πολιτικές διαμορφώνουν τους πολίτες; ” αναρωτιέμαι!  Σε μια κοινωνία που οι πολίτες απλά  δέχονται μοιρολατρικά πως όλα τους επιβάλλονται  και όλοι είναι ίδιοι  γίνεται ποτέ ν αλλάξει ο τρόπος άσκησης της πολιτικής;

-          “ΕΙΤΕ Τσίπρας, είτε Μεϊμαράκης  μετά τις εκλογές τι; ” άκουσα από το διπλανό τραπέζι.

-          «ΧΩΡΙΣ ΠΑΙΔΕΙΑ και  ΧΩΡΙΣ  ΘΕΛΗΣΗ για   ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ και ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ» τίποτε σκέφτηκα,  μα πιστός κι εγώ στο κλίμα της ΒΟΥΒΗΣ προεκλογικής περιόδου  ΓΥΡΙΣΑ ΣΕΛΙΔΑ και πήγα πάλι στο Αθλητικό ρεπορτάζ!

Δημήτρης Χ. Παυλακούδης

ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ – ΜΑ  Μεσαιωνικής και Βυζαντινής Φιλολογίας ΑΠΘ