Το παραμύθι θα μπορούσε να ξεκινά κάπως έτσι.....Πριν πολλά
πολλά χρόνια – ή μάλλον όχι και τόσο πολλά- ήταν μια μικρή πατρίδα που βρέχονταν από τη θάλασσα σχεδόν ολόκληρη και ήταν γεμάτη νησιά...Η
Ιστορία της μεγάλη όπως μεγάλη δυστυχώς ήταν κα η φτώχεια του λαού της. Ενός
λαού που στα πολύ παλιά χρόνια είχε δημιουργήσει έναν πολιτισμό ξακουστό και
φημισμένο σ όλη την οικουμένη.Για τη γλώσσα του, για την τέχνη του, για το
θέατρο,για την αρχιτεκτονική του, μα κυρίως για τους ρήτορες, του φιλοσόφους
και τους ήρωες του. Και πάνω απ όλα η μικρή τούτη γωνιά της γης
ήταν περήφανη γιατι γέννησε τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ , το μόνο πολίτευμα που εξουσιαστής
δεν ήταν ούτε ο βασιλεύς, ούτε ο τύραννος μα ο ΛΑΟΣ του! Από τότε όμως πέρασαν
χρόνια κι άλλα χρόνια κι άλλα χρόνια.Πόλεμοι,κατακτητές,αυτοκράτορες,σταυροφόροι.
Κάποτε η πατρίδα τούτη τίναξε από πάνω της το ζυγό της σκλαβιάς και γύρεψε την
ελευθερία.
Και την κέρδισε
μα υπήρχε ακόμη ένα σπουδαίο
πρόβλημα...Οι κάτοικοί της τα θυμόντουσαν όλα
απ το παρελθόν.Και τα γράμματα,και τις τέχνες και τον πολιτισμό και τους
ένδοξους προγόνους.Είχαν όμως λησμονήσει το πιο σημαντικό, τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!