Του Δημήτρη Παυλακούδη:ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 40+1 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ: «Αχ χελιδόνι μου πως να πετάξεις σ’αυτόν το μαύρο τον ουρανό;»

Ξημερώνει  17  του  Νοέμβρη! Εδώ και χρόνια  τούτη  η μέρα  στρέφει  τα  «βλέμματα»  της  χώρας  στο  Πολυτεχνείο. Όχι βέβαια τα  βλέμματα  όλων  μα των  πιο  πολλών  θα σταθούν  στις  εκδηλώσεις  εορτασμού  της  πιο πρόσφατης  ημερομηνίας  επετείου  στην ιστορία  μας.

Άλλοι θα βγάλουν  κορώνες   πολιτικού  πατριωτισμού  στα  κανάλια. Κάποιοι  θα  παραδώσουν  σε  έδρανα, αίθουσες  συνεδριάσεων  και  κάθε λογής γραφεία  διαλέξεις  δημοκρατίας και  αγώνα. Πολλοί  θα ναι αυτοί  που  θα  κατέβουν  στις  πορείες  συγκρουόμενοι  με την  αστυνομία  και διαμαρτυρόμενοι  για  ένα  σωρό  πράγματα  της εποχής. Άλλωστε εδώ και χρόνια  η  μέρα τούτη προσφέρεται  για κάθε λογής  «σούσουρο», σαματά  και  ενοικίαση  επανάστασης!

ΔΡΑΚΟΝΤΕΙΑ τα μέτρα ασφαλείας στους δρόμους, ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΙΑ δάκρυα από τους πολιτικούς και υποσχέσεις, ΠΟΛΙΤΙΚΑ μνημόσυνα  και  σχολική αργία.

Φυσικά και φέτος  οι  πορείες χωριστές, οι αγώνες χωριστοί και όσοι τιμούμε τη μέρα ΔΙΧΑΣΜΕΝΟΙ!

Ποιος θα πάρει τη μερίδα του λέοντος; Ποιος αγωνίστηκε τότε περισσότερο; Πόσοι ήταν οι νεκροί;

ΣΕ  ΠΟΙΟΝ ΑΝΗΚΕΙ  ΤΟ  ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ;

Πλανάστε κύριοι  όλων των χρωμάτων  και των  κομμάτων!

Αλλά κι εσείς των γραφείων, των συμβουλίων, των τηλεπαραθύρων  και  των  κλειστών  αιθουσών κι επιτροπών  γελιέστε αν  νομίζετε ότι ξέρετε την απάντηση!

ΤΟ  ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ  ΔΕΝ ΕΧΕΙ  ΟΥΤΕ  ΙΔΙΟΚΤΗΤΗ,ΟΥΤΕ ΑΜΚΑ, ΟΥΤΕ ΑΦΜ,ΟΥΤΕ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΣΑΣ!

Η μέρα τούτη ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ στους εκάστοτε  κόκκινους, κίτρινους, πράσινους  και λοιπούς πολιτικούς και πολιτικάντηδες  που  δίνουν  ρεσιτάλ  κάθε χρόνο για το ποιος ήταν πιο κοντά στο τανκς που κατεδάφισε την πύλη εκείνη τη νύχτα.

ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ούτε  σ’αυτούς  που τότε βρίσκονταν εκεί  και μετά επένδυσαν χτίζοντας μετέπειτα καριέρες και παλάτια  πάνω στην πράξη αυτοθυσίας ή διαμαρτυρίας της νιότης τους και «γαντζώθηκαν στα κόμματα» κατά πως λέει και το τραγούδι του Διονύση Τσακνή.

ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ούτε  στις  συντεχνίες,τα συνδικάτα και τις κάθε είδους συνδικαλιστικές φατρίες  που  κουνούν λάβαρα  θέλοντας  να ντύσουν τη γιορτή στο χρώμα τους.

ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ  στους δημοσιογράφους  και τους κάθε λογής  «επαναστάτες» των ερτζιανών,των πάνελ  και  του διαδικτύου που το θυμούνται μόνο σήμερα και τις άλλες μέρες  ασχολούνται με ό,τι  πουλάει.

ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ούτε σε κυβερνώντες που τότε το λοιδορούσαν και στα επόμενα χρόνια το απαξίωναν, ούτε σε αντιπολιτεύσεις που  το χρησιμοποιούν για πολιτικό όφελος αποσκοπώντας στο να γίνουν αύριο  κυβερνήσεις ούτε  μπορεί  να προσφέρεται αιωνίως  ως προεκλογική  καμπάνια  ορισμένων!

ΦΤΑΝΕΙ  ΠΙΑ! 40+1 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ  ΠΡΕΠΕΙ  ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ  ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ!

ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ φώναζαν οι φοιτητές και ο λαός της  Αθήνας εκείνες τις μέρες του 73!

Ενωμένοι, αδελφωμένοι, αγκαλιασμένοι ζητούσαν ανατροπή της μαυρίλας και του σκοταδιού της Χούντας και του Παρακράτους  των συνταγματαρχών! Μαζί κοίταξαν κατάματα το θεριό άνθρωποι που άφησαν στην άκρη διαφορές και συμφέροντα! Λίγοι στην αρχή που αυξάνονταν ολοένα! Κάποιοι λύγισαν κι έφυγαν φοβισμένοι, κάποιοι τραυματίστηκαν, κάποιοι βασανίστηκαν, ΚΑΠΟΙΟΙ  ΜΑΡΤΥΡΗΣΑΝ και έδωσαν το αίμα τους για τη Δημοκρατία!

Και ήρθε η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και πολλοί από αυτούς και άλλοι διαχειρίστηκαν εξουσία δίνοντας στην πολιτική ζωή τον όρο «Γενιά του Πολυτεχνείου»! Άλλα πέτυχαν και άλλα όχι μα οι μεγάλες πληγές δε γιατρευτήκανε, ο λαός διχάστηκε και συνεχίζει να διχάζεται και υποτροπιάσαμε….

Η μαυρίλα και οι νοσταλγοί της ξαναβγήκαν από το χρονοντούλαπο, εκατομμύρια πολίτες έμειναν άστεγοι πολιτικά και το κοινωνικό κράτος πήγε περίπατο ενώ ο «εχθρός» είναι πλέον και μέσα στο πετσί μας, καθώς μυαλό δε βάλαμε!

Κι όμως  το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ είναι πιο ζωντανό από ποτέ!

Το ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ  παραμένει ζητούμενο!

Τα νιάτα  τούτου του τόπου  βαδίζουν χωρίς οράματα και προοπτική στο σκοτάδι και  χώρα ακυβέρνητο καράβι με τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ βαριά τραυματισμένη!

Κι έρχεται πάλι στο μυαλό και τα χείλη ο στίχος του Λευτέρη Παπαδόπουλου που τραγούδησε μέσα σε κείνα τα χρόνια «λογοκρισίας» ο Γιώργος Νταλάρας σε μουσική Μάνου Λοϊζου:

«Αχ χελιδόνι μου πώς να πετάξεις
σ’ αυτόν το μαύρο τον ουρανό»

Κι όμως υπάρχουν γονείς που παίρνουν από το χέρι τα μικρά παιδιά τους και τα πηγαίνουν κάθε χρόνο στο μνημείο του Πολυτεχνείου για ν’αφήσουν ένα λουλούδι στη μνήμη των παιδιών που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν τότε!

Κι όμως υπάρχουν αγωνιστές του Πολυτεχνείου που δεν εξαργύρωσαν ποτέ κανένα «γραμμάτειο» κι όμως υπάρχουν νέοι που ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ  μια κοινωνία με ΨΩΜΙ αξιοπρεπές, ΠΑΙΔΕΙΑ ουσιαστική και ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Σ ΑΥΤΟΥΣ ΑΝΗΚΕΙ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ και γι αυτούς ΑΞΙΖΕΙ Ν’ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ να φτιάξουμε ένα πολύχρωμο και όχι μαύρο ουρανό!

Δημήτρης Χ. Παυλακούδης
ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ – ΜΑ  Μεσαιωνικής και Βυζαντινής Φιλολογίας ΑΠΘ