Του Δημήτρη Παυλακούδη: " Αριστερός δε σημαίνει να μην επιθυμείς την αξιολόγηση και την αξιοκρατία"

Επιστρέφει και πάλι στο προσκήνιο, όπως κάθε Σεπτέμβρη άλλωστε τα τελευταία είκοσι τουλάχιστον χρόνια η κουβέντα στα «περί αξιολόγησης των δημοσίων λειτουργών».

Εδώ και τόσα χρόνια παρατηρείται στην πατρίδα μας ένα οξύμωρο φαινόμενο. Απ΄ τη μια η κοινωνία  καταδικάζει το Δημόσιο  σε ποσοστό άνω του 80% -πλην βεβαίως των δημοσίων υπαλλήλων- και από την άλλη στις πολιτικές ατζέντες των κομμάτων της αντιπολίτευσης και κυρίως των Αριστερών ή τουλάχιστον όσων κατά καιρούς ονομάζονται έτσι κυριαρχεί το σύνθημα «Κάτω τα χέρια από το Δημόσιο»!

Τα δύο «στρατόπεδα» παγιδευμένα και φέτος στην ίδια ξύλινη γλώσσα που μάθαμε!

Από τη μια πλευρά  η πλειοψηφία των πολιτών κατακεραυνώνουν και κατηγορούν συνεχώς το Δημόσιο τομέα. Καθημερινά οι πολίτες αντιμετωπίζουν τη κωλυσιεργία  των δημοσίων λειτουργών στις διάφορες υπηρεσίες, βιώνουν την ανυπαρξία του κράτους και των θεσμών κάθε φορά που επισκέπτονται δημόσιες υπηρεσίες  και ζητούν άμεσα μέτρα από την εκάστοτε κυβέρνηση….

Και  πώς να μην αντιδρούν όταν για να εγχειριστεί ο συγγενής σου ο γιατρός σου ζητά φακελάκι, όταν  η αστυνομία φτάνει τις περισσότερες φορές στον τόπο του εγκλήματος ή της ληστείας μετά την απομάκρυνση και του τελευταίου υπόπτου από το χώρο, όταν οι εφορίες, οι πολεοδομίες, τα υποκαταστήματα του ΙΚΑ, του ΟΑΕΕ, των ΚΕΠ και όλων των άλλων βρίθουν από υπαλλήλους που χρηματίζονται, από κηφήνες που σε κοιτούν ειρωνικά τη στιγμή που ζητάς εξυπηρέτηση ενώ εκείνοι πίνουν αμέριμνοι τον καφέ τους(φραπεδιά το λέμε στη Βόρεια Ελλάδα) και από βολεμένα παιδιά κάθε χρώματος;;;

Και ασφαλώς ο υπάλληλος που εργάζεται σωστά γίνεται το «κορόιδο» της υπηρεσίας, ο εφοριακός που δε δέχεται χρηματισμό δεν προάγεται ποτέ ( για θυμηθείτε το Θανάση Βέγγο στην ταινία Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι), ο γιατρός που δεν παίρνει φακελάκι είναι συνήθως αυτός που δε θα γίνει Διευθυντής ποτέ και ο καθηγητής που μπαίνει στην τάξη για να κάνει μάθημα ο «κακός» του σχολείου…Κι όμως  υπάρχουν και χιλιάδες τέτοιοι δημόσιοι λειτουργοί που μένουν στην αφάνεια και δεν τους προβάλλει κανείς.

Από την άλλη η πολιτική σκακιέρα έχει γεμίσει από αρνητές της εξυγίανσης και βουλευτές, υπουργούς, δημάρχους και κάθε λογής αιρετούς που είναι έτοιμοι να σκίσουν τα ρούχα τους για να μην πειράξει κανείς το δημόσιο… Λες και είναι ο εφιάλτης να υπάρξει κάποτε έλεγχος σ’αυτό το κράτος!

Και άντε από τη μια το ζήτημα ερμηνεύεται αν κοιτάξει πίσω κανείς στη σύγχρονη πολιτική ιστορία. Για περίπου 150 χρόνια στο δημόσιο διορίζονταν μόνο τα παιδιά του  « Κωλέττη», του «Τρικούπη», του «Δηλιγιάννη», του «βασιλιά»! Αργότερα μόνο τα παιδιά που αγαπούσαν την «ελληνική εθνική σημαία» τα γαλάζια παιδιά της Δεξιάς…Τα υπόλοιπα απορρίπτονταν γιατί υπήρχαν τα χαρτιά κοινωνικών φρονημάτων. Γι’ αυτά το κράτος της Δεξιάς εξασφάλιζε θέσεις είτε σε «εξορίες» είτε ως «μουλαράδες» στο στρατό!

Κι ήρθε ο Ανδρέας και το ΠΑΣΟΚ και ήρθαν νέα ήθη! Καταργήθηκαν τα χαρτιά φρονημάτων και απέκτησαν όλοι ίση μεταχείριση όσον αφορά το κράτος. Όμως πάλι η εθνική συμφιλίωση δεν έλυσε το πρόβλημα. Άνοιξαν οι πόρτες του Δημοσίου με τρόπο πρωτοφανή και άρχισαν να διορίζονται εκατοντάδες χιλιάδες πράσινα και κόκκινα παιδιά στο Δημόσιο.Χωρίς αξιοκρατία, χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ, όπως λέει ο καβαφικός στίχος! Και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και αργότερα κι αυτοί της ΝΔ έβαζαν στο δημόσιο εκ περιτροπής τους πάντες. Ο αγράμματος κυλικειάρχης βρέθηκε διευθυντής στην Εφορία γιατί ήταν ένα από τα χιλιάδες ξαδέρφια του Τσοχατζόπουλου(εδώ γελάμε), ο περιπτεράς της γειτονιάς έγινε Αστυνόμος Α’, γιατί είχε θείο συμμαθητή του Καραμανλή το 1915 στην Πρώτη Σερρών(εδώ γελάμε επίσης) και ο γιος του αντιστασιακού μανάβη βρέθηκε Υποδιοικητής στο ΙΚΑ γιατί έπρεπε να αναγνωριστούν οι αγώνες του προγόνου του για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Και το Δημόσιο ξεχείλωσε και φτάσαμε στο έσχατο σημείο να μην ξέρει ο Υπουργός Οικονομικών εν έτει 2010 πόσους υπαλλήλους πληρώνει…

Μετά ήρθε η Τρόικα και το Μνημόνιο και άρχισε πάλι ο λαός να διχάζεται…Κι έγιναν οι κυβερνήσεις οι κακοί που απολύουν και φυσικά « τα ίδια Παντελάκη  μου τα ίδια Παντελή μου»!

Μα ποιοι απολύουν; Φυσικά αυτοί που κάποτε διόριζαν  και ποιοι απολύονται; Αυτοί που κάποτε ήταν τα γαλάζια ή πράσινα παιδιά και τα παιδιά τους.

Είναι αυτό δίκαιο; Όχι απολύτως..Δίκιο θα ναι αν ο λαός μας σύντομα «απολύσει» και όλους αυτούς του πολιτικάντηδες  που κάποτε τους διόρισαν….

Ξαναγυρνώ όμως κλείνοντας εκεί απ όπου ξεκίνησα… Γιατί φτάσαμε εδώ;

Μα γιατί ποτέ δεν ήμασταν κράτος…

Τώρα οι δημοσκοπήσεις δίνουν πρώτο κόμμα το ΣΥΡΙΖΑ του κυρίου Τσίπρα που φιλοδοξεί να γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός. Ο Τσίπρας δημιούργησε το χρέος; Φυσικά και όχι. Κυβέρνηση Αριστεράς; Γιατί όχι θα πω εγώ..τόσα και τόσα δοκιμάσαμε..

Αρκεί να είναι μια Αριστερά Ευθύνης και όχι λαϊκισμού και νέων βολεμένων..ΔΥΣΤΥΧΩΣ το ζήτημα της αξιολόγησης των Εκπαιδευτικών και των λοιπών Δημοσίων Υπαλλήλων όμως είναι ΚΑΚΟ ΠΡΟΜΗΝΥΜΑ για μια ενδεχόμενη κυβέρνηση Τσίπρα…Κι αυτό γιατί πιστός στην κακή παράδοση των αντιπολιτεύσεων ο ΣΥΡΙΖΑ δια στόματος Δούρου, Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνη και λοιπών «αυτοαποκαλούμενων» εξυγιαντών της αριστεράς ΑΡΝΕΙΤΑΙ  ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑ  ΚΑΘΕ  ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ, ΑΠΟΣΤΡΕΦΕΤΑΙ  ΚΑΘΕ ΕΛΕΓΧΟ  και ΔΙΑΦΩΝΕΙ ακόμη και με τα ελάχιστα σωστά  των νυν κυβερνώντων, που στα πολιτικά τους «γεράματα» αποφάσισαν να θέσουν σ εφαρμογή  την αξιολόγηση των άλλοτε παιδιών τους…

Γιατί; Μα προφανώς για να κερδίσει ψήφους, όπως πάντοτε έκαναν τα μεγαλοστελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ όταν ήταν στην αντιπολίτευση. ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΠΑΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ ΚΥΡΙΟΙ…

ΓΙΑΤΙ  Αριστερός δε σημαίνει να μην επιθυμείς την αξιολόγηση και την αξιοκρατία…

Δημήτρης  Παυλακούδης

ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ – ΜA  Μεσαιωνικής και Βυζαντινής Φιλολογίας ΑΠΘ.