Κάτι Σαρκ και Λαγκαβούλιν...

Επιμέλεια: Κώστας Καίσαρης

Ο Κώστας Καίσαρης μπερδεύει τα ουίσκι με τους τερματοφύλακες. Αρχίζει από Σάββα Θεοδωρίδη συνεχίζει με Βασίλη Κωνσταντίνου κάνει μια στάση στον Χιγκίτα, μνημονεύει τον Γιώργο Μύρτσο και φτάνει στον Νο1 του Μουντιάλ, τον Νόιερ.

Θυμάμαι ακόμα τι μου είχε πει ο Μύρτσος όταν τον είχα πάρε τηλέφωνο για τον Κονστάντζο: ""Ρε Καίσαρη,όταν ήμασταν μικροί τερματοφύλακα βάζαμε ή τον μαλάκα ή τον τρελό. Βλέπεις εσύ αυτόν τον Κονστάντζο, να κουβαλάει καμιά τρέλα"

Πράγματι: η θέση του γκολκήπερ στο ποδόσφαιρο είναι "σούι γκένερις". Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι οι μισοί είναι παλαβιάρηδες και οι άλλοι βλάκες.  Οι άλλοι παίζουν κι ο τερματοφύλακας παρακολουθεί. Οι άλλοι τρέχουν κι αυτός είναι θεατής. Οι άλλοι δημιουργούν, αυτός καταστρέφει. Μπορεί να περάσουν τα 90 λεπτά και να μην λερώσει το σωβρακάκι του.

Να μην έχει χρειαστεί να κάνει τίποτα. Άλλες φορές, ωστόσο, γίνεται ένα με το χώμα, που πάνε υπάρχει μπροστά από κάθε εστία. Είναι ο ήρωας που κρατάει το αποτέλεσμα. Που δίνει τη νίκη. Πράγματι οι γκολκήπερς είναι ιδιαίτερες περιπτώσεις ποδοσφαιριστών. Και δεν είναι όλοι οι ίδιοι. Κάτω από τα δοκάρια μπορείς να δεις μια μαϊμού σαν το Χιγκίτα, ή έναν άντρακλα δύο μέτρα σαν τον Σμάιχελ. Στη δεκαετία του '70 υπήρχε στον Παναθηναϊκό το δίδυμο Οικονομόπουλου-Κωνσταντίνου. Ο ένας ήταν το καλό παιδί. Ο κύριος. Μέσα κι έξω από το γήπεδο.

Ακόμη και τώρα πλακώνεται στα παράθυρα

Ο άλλος ήταν ο αλανιάρης. Και στο γήπεδο τσαμπουκαλευόταν κι έπαιρνε στο κυνήγι τον Συνετόπουλο και μέσα στο Καραϊσκάκης μάλιστα και το βράδυ την κοπάναγε από το ξενοδοχείο για να πάει στα μπουζούκια. Ο Τάκης Οικονομόπουλος ασχολείται ακόμα με τη ζωγραφική. Ο Βασίλης Κωνσταντίνου ακόμα και τώρα στα 70 του, πλακώνεται στα τηλεοπτικά παράθυρα με τον Σάββα Θεοδωρίδη και στη Σούπερλιγκ με τον Β. Μαρινάκη.

Γκολκήπερ και ο Σάββας Θεοδωρίδης (φωτό, όταν έπαιζε) Από αριστοκρατική οικογένεια, με τα γαλλικά του, με ΙΧ τη δεκαετία του '50, όταν τα αυτοκίνητα στην Αθήνα ήταν μετρημένα, αλλά ακόμα και τώρα που πλησιάζει τα 80, αν είναι για τον Ολυμπιακό, δεν κωλώνει σε τίποτα.

Ο αλανιάρης γκολκίπερ είναι ένα είδος που ποτέ δεν πρόκειται να εξαφανισθεί από το ποδόσφαιρο. Στη δεκαετία του '60 υπήρχε ο Ηρακλής Βόμβας. Θηρίο δύο μέτρα. Πηγε από τον Ηρακλή στον Παναθηναϊκό, δεν μπόρεσε να προσαρμοσθεί και άραξε μετά στη "λεγεώνα των ξένων" του Παναιγιάλειου.

Στους αποκαλούμενους "πασάδες του Αιγίου". Ο αστικός μύθος λέει ότι έχασε τη ζωή του νέος, σ' ένα καυγά. Ο Μύρτσος που είπαμε στην αρχή "χάιδευε" μέσα στο ΟΑΚΑ τον Δημήτρη Σαραβάκο, για να του σπάσει τον τσαμπουκά. Ο Χιγκίτα έκανε το κόλπο με την απόκρουση του σκορπιού για να ψαρώσει τους αντίπαλους κυνηγούς.

Πάντα ο γκολκήπερ θέλει να έχει τον πρώτο λόγο στην περιοχή του. Ότι σ' αυτό το τετράγωνο αυτός είναι το αφεντικό και κανένας άλλος. Πάντα η πρώτη-δεύτερη έξοδος είναι της "τρομοκρατίας". Με δύναμη απάνω στους αντιπάλους που πηδάνε για κεφαλιά κι όποιον πάρει ο χάρος. Ξαπλώνεις στο χορτάρι, δηλαδή, όσους γίνεται περισσότερους και να δούμε, μετά στο επόμενο κόρνερ, ποιος θα έχει τα άντερα να πηδήξει.

Για να του τη σπάσει

Δεν έκανε τίποτα καινούργιο αυτός ο Κρουλ ο Ολλανδός, που έβαλε στα πέναλτι με την Κόστα Ρίκα ο Φαν Γκάαλ. Να πηγαίνει να τη λέει στον κάθε αντίπαλο και πριν και μετά την εκτέλεση του πέναλτι. Για να του τη σπάσει. Για να του πάρει τον αέρα. Με την ανοχή του διαιτητή θα πρέπει να πούμε. Δεν επρόκειτο για ματς τοπικού πρωταθλήματος. Παιχνίδι Μουντιάλ ήτανε κι ο διαιτητές όφειλε να τον παρατηρήσει με τη μια, με κίτρινη κάρτα. Όχι να του κάνει συστάσεις. Τα καραγκιοζιλίκια έχουν κι ένα όριο.

Δεν είναι βέβαια όλοι οι τερματοφύλακες ίδιοι. Σε ότι έχει να κάνει με τον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά. Ο Σμάιχελ της Γιουνάιτεντ που είπαμε δεν είχε ανάγκη από θεατρινισμούς για να επιβληθεί. Και μόνο η παρουσία του κάτω από τα δοκάρια ήταν αρκετή. Ο Φαν Ντε Σαρ δεν είχε τον ίδιο όγκο, αλλά ήταν εξίσου επιβλητικός. Κι για αυτό δεν καταφεύγει σε τέτοια κόλπα. Όπως ο Νόιερ για να φτάσουμε σιγά-σιγά στους γκολκήπερς του Μουντιάλ. Δύο μέτρα άντρας, δεν θα καταδεχτεί να κάνει καραγκιοζιλίκια.

Τον είχα δει στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, όταν το 2012 το είχε πάρει η Τσέλσι μέσα στο σπίτι της Μπάγερν. Η ψυχή που έβγαλε δεν είχε προηγούμενο. Ο μοναδικός που πίστευε ότι μπορούσε το ματς να γυρίσει μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο της παράτασης.

Αυτός ήταν που εμψύχωνε τους συμπαίκτες του, που τους τράβαγε και τους σήκωνε από το έδαφος. Έχει λεχθεί ότι ο καλός γκολκήπερ δεν χρειάζεται να πέσει για να κάνει τη μεγάλη απόκρουση. Βρίσκεται κάθε φορά εκεί που είναι η μπάλα. Το είδαμε αυτό στο τέλος του ματς Γερμανίας-Γαλλίας. Στο τετ-α-τετ του Μπενζεμά όταν ο Γάλλος σουτάρει στη κλειστή γωνία. Ο Νόιερ σαν να μην τρέχει τίποτα σηκώνει το ένα χέρι δίνει ένα χαστούκι στη μπάλα και τη διώχνει. Χωρίς να τρανταχθεί. Χωρίς καν να κουνηθεί από τη θέση του. Αφήνουμε στην άκρη την οξυδέρκεια του να διαβάζει τις φάσεις και να βγαίνει έγκαιρα να διώχνει τη μπάλα με τα πόδια. Νο1 χαρακτηρισιτκό του είναι η ψυχραιμία και η αυτοπεποίθηση. Αυτά που είναι προϋπόθεση για κάθε γκολκήπερ.

Πάντα θα υπάρχουν στο ποδόσφαιρο οι τερματοφύλακες-γάτοι. Χωρίς ιδιαίτερα σωματικά προσόντα, αλλά με σβελτάδα στις επεμβάσεις τους. Σαν το Μεξικανό τον Οτσόα. Παλιά ήταν στην Ελλάδα ο Δοξάκης του Εθνικού.

Μεγάλη καριέρα έκανε ο Χρήστος Αρβανίτης,  ενώ σ' αυτή την κατηγορία ανήκε κι ο Βασίλης Κωνσταντίνου. Αυτού του στυλ είναι σε γενικές γραμμές και ο Γλύκος του ΠΑΟΚ. Δεν θέλω να τους αδικήσω, αλλά για την ομάδα μου δεν θα επέλεγα μια ανάλογη περίπτωση. Η διαφορά του γκολκίπερ με ή χωρίς σωματικά προσόντα, είναι σαν τα απλά με τα σπέσιαλ ουίσκι.

Και το Κάτι Σαρκ στην ανάγκη πίνεται και το Κάτι Σαρκ κάνει κεφάλι, αλλά μπροστά στο Λαγκαβούλιν είναι νερό. Ο Νάβας της Κόστα Ρίκα είναι σαφώς καλύτερη περίπτωση. Με Νο1 προσόν την ταχύτητα στις εξόδους, όταν ο αντίπαλος έβγαινε τετ-α-τετ στη μικρή περιοχή

Διάβαζε τη φάση έφευγε σφαίρα κι έκλεινε το πεδίο του επιθετικού. Δεν ήταν τυχαίο ότι δεν νικήθηκε σε καμιά φάση στο "ένας μ' έναν". Ήταν ψύχραιμος, αλλά επειδή δεν είχε τα τόσα πολλά σωματικά προσόντα σε κάποιες από τις εξόδους του ψάρευε. Τον Ολλανδό, τον Κρουλ, δεν τον έχουμε δει σε ολόκληρο παιχνίδι για να τον κρίνουμε.

Όσο για τα πέναλτι; Μαγκιά είναι αυτουνού που τα πιάνει, αλλά αν το πέναλτι χτυπηθεί σωστά, δεν πιάνεται με τίποτα. Νο1 γκολκήπερ λοιπόν σ' αυτό το Μουντιάλ, μακράν του δεύτερου ο Νόιερ. Ήρεμος, κάτω από τα δοκάρια, αποφασιστικός, σίγουρος για τον εαυτό του. Επιβάλλεται με τα προσόντα του και την αποφασιστικότητα του. Ούτε με θεατρινισμούς, ούτε με καραγκιοζιλίκια.

ΠΗΓΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: http://www.sport24.gr/Columns/kaisaris/kati_sark_kai_lagkavoulin.2907063.html