Της Ευφροσύνης Παυλακούδη,
Χτες, μετά από 15 μέρες από
την εν ψυχρώ δολοφονία, το απόγευμα της 1ης Νοεμβρίου, των δυο μελών της Χ.Α.,
των Γ. Φουντούλη και Μ. Καπελώνη, καθώς και τον βαρύτατο τραυματισμό του Αλ.
Γέροντα, η πρωτοεμφανιζόμενη οργάνωση «Μαχόμενες Λαϊκές Επαναστατικές Δυνάμεις»
(Μ.Ε.Λ.Δ.) έστειλε προκήρυξη 18 σελίδων στην «Ζούγκλα» του Μάκη
Τριανταφυλλόπουλου και ανέλαβε την ευθύνη με το αιτιολογικό ότι «έγινε ως
αντίποινα για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι από τον χρυσαυγίτη
Ρουπακιά και άλλα καθάρματα-μέλη του νεοναζιστικού κόμματος.
[…] Οι σφαίρες των 9 χιλιοστών ήταν
παραγγελία του βουλευτή τους Μίχου που είχε δηλώσει ότι ‘μόνο με σφαίρες θα μας
σταματήσουν’». Επειδή οι αναλύσεις παίρνουν και δίνουν σχετικά με τους
συμβολισμούς, το περιεχόμενο, τους αποδέκτες και τον/ους συντάκτη/ες της εν
λόγω προκήρυξης, θα ήθελα με τη σειρά μου να επισημάνω τα εξής:
1) Η χρονική επιλογή
αποστολής της προκήρυξης, όσο και το μέρος που αυτή αφέθηκε για να την
παραλάβει ο δημοσιογράφος της άνωθεν ιστοσελίδας, δεν είναι άνευ σημασίας. Οι
συμβολισμοί είναι υπεραρκετοί. Και εξηγούμαι: Μία μέρα πριν την επέτειο του
Πολυτεχνείου, στέλνεται σε usb η προκήρυξη απέξω από το Σκοπευτήριο της
Καισαριανής για την παραλάβει συνεργάτης της «Ζούγκλας». Τυχαία; Δεν νομίζω. Το
Πολυτεχνείο, όπως και το Σκοπευτήριο της Καισαριανής, έχουν βαφτεί με αίμα,
αποτελούν σύμβολα των θυσιών για την δημοκρατία που απολαμβάνουμε τόσο ανέξοδα
και απερίσκεπτα σήμερα, ταυτίζονται δυστυχώς-ευτυχώς ως επί το πλείστον, αν όχι
καθολοκληρίαν, με την αριστερή πτέρυγα του ελληνικού πολιτικού φάσματος. Οι
συνειρμοί εύκολοι λοιπόν, αλλά και πολύ επιπόλαιοι, αν όχι επικίνδυνοι– θα μου
επιτρέψετε- αν κάποιος/α μείνει μόνο σε αυτούς.
2) Το κείμενο της προκήρυξης
δεν είναι πρόχειρα γραμμένο όπως αυτών της Σέχτας ή ακόμη χειρότερα εκείνων των
Πυρήνων της Φωτιάς. Είναι περιποιημένο, βατό, και παρουσιάζει μια συνοχή παρά
τον αχταρμά των ιδεολογικοπολιτικών του αναφορών, οι οποίες άλλωστε αποτελούν
και το μεγαλύτερο γρίφο αυτής της προκήρυξης, κατά γενική ομολογία (περισσότερα
γι’ αυτό στη συνέχεια). Δεν έχει ορθογραφικά ή συντακτικά λάθη, υπάρχουν
μάλιστα μεσότιτλοι, ενώ γίνεται κατάχρηση των εισαγωγικών και πολλές φορές
απουσιάζει εντόνως το κόμμα, όπως δηλαδή παρατηρείται σε πολλά δημοσιογραφικά
άρθρα, για όσους γνωρίζουν. Ο συντάκτης του, αν δεχτούμε ότι είναι ένας (είναι
ένα ζήτημα αυτό), διαθέτει, λοιπόν, την μόρφωση και το ηλικιακό όμως –ας μου
επιτραπεί ο όρος- προβάδισμα τόσο λόγω των προαναφερθέντων, όσο και λόγω της
ικανοποιητικής χρήσης καθαρεύουσας (όπως «ο καθείς ημών») και ιδίως λόγω της
ενδελεχούς αναφοράς του σε περιστατικά, πρόσωπα και οργανώσεις προ
Μεταπολίτευσης, ακόμα και προ Χούντας σε ορισμένες περιπτώσεις (ενδεικτικά
μιλάει για Γκοτζαμάνηδες, Μαγγανάδες, Σουρλήδες, Παπαδόγκωνα, Μάϋδες, Μάλιο,
Εθνική Παράταξη Σ. Θεοτόκη, Νέα Τάξις Δ. Ναστούλη, Ανδρασκέλα, ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ΟΠΛΑ,
Μελιγαλά, Ντερτιλής). Είναι σαφές, αν όχι ηλίου φαεινότερον από τα παραπάνω ότι
δεν μιλάμε για έναν 25χρονο φοιτητή, αλλά για έναν 45άρη και βάλε με παραπάνω
του αρκούντος ιστορικές και πολιτικές γνώσεις [π.χ. αναφέρεται στις δολοφονίες
τόσο του Γρηγορόπουλου και του Φύσσα (σελ. 15, τέλος 2ης παραγράφου), όσο και
σε πιο παλιές όπως των Λαμπράκη, Τεμπονέρα, Καλαμπόκα, Σπίνο, Μαραγκό (σελίδα
6, 1η παράγραφος), ενώ γίνεται αναφορά τόσο στην ΕΠΕΝ, όσο και στους Κένταυρους
και Ρέιντζερς (από το αμαρτωλό πρόσφατο παρελθόν της δεξιάς παράταξης) ].
3) Στο κείμενο της
προκήρυξης, σε αντίθεση με άλλα παλιών (17Ν, ΕΛΑ) και ιδίως πιο πρόσφατων
τρομοκρατικών οργανώσεων (Σέχτα, Πυρήνες της Φωτιάς, Αντικρατική Πάλη), δεν
γίνεται αναφορά στο πολιτικό σύστημα ως ένα και το όλον, αλλά επιχειρείται
συστηματικά η κατηγοριοποίησή του. Η κριτική π.χ. είναι πολύ πιο έντονη στη
Ν.Δ. και την Χ.Α., σαφώς λιγότερη στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., οι ΑΝ.ΕΛ. ανύπαρκτοι, ενώ η
Αριστερά ‘πέφτει μάλλον στα μαλακά’. Γιατί μπορεί να περιγράφεται είτε ως
«οπορτουνιστική κοινοβουλευτική αριστερά» (σελ. 6, τελευταία παράγραφος &
σελ. 12, τελευταία παράγραφος), είτε ως «αφοσιωμένη στο σύστημα επίσημη
αριστερά της καρπαζιάς» (σελ.15, 2η παράγραφος), αλλά δεν έκανε λάθος, απλά «με
τη συνήθεια της θυματοποίησης, όχι στο άλλο άκρο, αλλά σε άλλο σύμπαν, μπέρδεψε
το παρα πόδας και το έκανε πατερίτσα για το ειρηνικό πέρασμα στον σοσιαλισμό»
(σελ. 12, προτελευταία παράγραφος). Κοινώς η Δεξιά σε όλες τις εκφάνσεις
κατακρίνεται με τον πιο χειρότερο τρόπο, η Αριστερά πάλι δέχεται απλά συστάσεις
για να διορθωθεί, να επανέρθει κατά κάποιον τρόπο στον σωστό –κατά τους
τρομοκράτες- δρόμο της απόλυτης σύγκρουσης με το κράτος μέσω της βίας.
4) Παρόλα αυτά, το πνεύμα του
κειμένου είναι από την άλλη πλευρά σε πλήρη αντιστοιχία με το νέο κύμα
τρομοκρατίας μετά την 17Ν και τον ΕΛΑ, αφού στόχος δεν είναι κυρίως οι
πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι και οι επιχειρηματίες, αλλά ο κάθε πολίτης που
συμμετέχει ή παρακολουθεί ή στηρίζει τις πρακτικές της Χ.Α. Είναι πολύ
χαρακτηριστικό το απόσπασμα στο τέλος της 1ης σελίδας και την αρχή της 2ης όπου
ο συντάκτης υποστηρίζει ότι: «Η επιλογή να χτυπήσουμε τα αναλώσιμα των
βουλευτών (εννοεί της Χ.Α.) και όχι τους ίδιους (τους βουλευτές δηλαδή) συνίσταται
στο εξής τελεσίδικο μήνυμα: Τώρα όλοι ξέρουν, τώρα η εποχή της απενοχοποίησής
τους τελείωσε. Τώρα όποιος τους προσεγγίζει είναι συνυπεύθυνος. […] Οι
«παραπλανημένοι» ψηφοφόροι, αυτή η συντηρητική λουμπεναρία με την αστική ηθική,
δεν έχουν πλέον άλλοθι». Δεν δίνεται καμία δικαιολογία, λοιπόν, σε κανέναν,
ούτε αναγνωρίζεται ψήφος διαμαρτυρίας ή απελπισίας στους ψηφοφόρους της Χ.Α.
Αυτό θα ’πρεπε να μας τρομάζει, αν όχι να μας προβληματίσει ιδιαίτερα.
5) Το Μνημόνιο, αν και έχει
σαρώσει τόσο τον πολιτικό διάλογο, όσο και την τσέπη της πλειοψηφίας του
ελληνικού λαού, δεν είναι και τόσο άξιο μνείας ή ενδελεχής ανάλυσης στην εν
λόγω προκήρυξη. Γίνεται μια υποτυπώδης αναφορά σε αυτό στην τελευταία παράγραφο
της σελίδας 5 («ψήφιση του μνημονίου») και μετά ξανά στην τελευταία παράγραφο
της σελίδας 15 ως ένα γεγονός και μόνο («μαζικές βίαιες διαδηλώσεις εναντίον
των μνημονίων»). Αντιθέτως ο συντάκτης της προκήρυξης επιλέγει να αναφερθεί
εκτεταμένα και με πολλές λεπτομέρειες τόσο στις ρατσιστικές επιθέσεις της Χ.Α.
(σελ. 4 και 5), τον ιδεολογικό και πολιτικό της μανδύα (σελ. 7 έως και 11),
όπως και στην συμπόρευση, αν όχι κάλυψη, στο τέλος ταύτιση της Χ.Α. με τη Ν.Δ.
(σελ. 11 και 12 με πιο χαρακτηριστικές τις αναφορές στους Βορίδη, Κρανιδιώτη,
Γεωργιάδη, Δένδια και φυσικά τον πρωθυπουργό, τον Α. Σαμαρά).
6) Aν και δεν λείπουν τα
λεκτικά πυροτεχνήματα και τα τσιτάτα ακροαριστερής φρασεολογίας (όπως
αντεπίθεση του επαναστατημένου και ανυπότακτου προλεταριάτου, σκυλιά του
κεφαλαίου, ταξική μνήμη/συνείδηση, κοινωνική ταξική αυτομόρφωση,
κοινωνικό-ταξικό κάτεργο, κεφαλαιοκρατικά σύμβολα, καθολική ανατροπή του
καπιταλιστικού συστήματος), δεν απουσιάζουν και οι αναφορές στους Νενέκο, Πήλιο
Γούση, Εφιάλτη όπως ακριβώς υπάρχουν και σε γνωστά ακροδεξιά blogs, ενώ είναι ιδιαίτερα
περίεργος ο σεβασμός στον στρατό γενικότερα στο σύνολο του κειμένου με πιο
ενδεικτική αναφορά αυτή προς τον πρώην αρχηγό του ΓΕΕΘΑ, ο οποίος αποκαλείται
-με ευγένεια- στρατηγός Φράγκος Φραγκούλης (σελ. 7, 3η παράγραφος). Ιδεολογικοί
ακροβατισμοί που μπορεί να έχουν στόχο να θολώσουν τα νερά και να μπερδέψουν
τους υπευθύνους στην Αντιτρομοκρατική, όμως σίγουρα δημιουργούν προβληματισμό
για τον ιδεολογικοπολιτικό μανδύα της οργάνωσης σε τέτοιο σημείο μάλιστα που
πολλοί χτες στα κοινωνικά δίκτυα έφθασαν στο σημείο, κι όχι ασυλλόγιστα, να
λένε ότι: «Την #prokhryxi την έγραψε αριστερός βλάκας, από μάνα αναρχικιά και
πατέρα φασίστα». Πώς συνδυάζονται η αριστερά, ο αναρχισμός και η ακροδεξιά
είναι άξιο απορίας…
7) Δεν γίνεται καμία αναφορά
τόσο για την δολοφονία επιχειρησιακά, όσο και γιατί δημιουργήθηκε η εν λόγω
οργάνωση ή αν τυχόν διαθέτει κάποιο οπλοστάσιο. Τα media πάλι, δεν
στοχοποιούνται τόσο έντονα, όπως σε προηγούμενες προκηρύξεις άλλων
τρομοκρατικών οργανώσεων, ενώ οι δημοσιογράφοι για πρώτη φορά είναι σχεδόν στο
απυρόβλητο αφού χαρακτηρίζονται απλά καταξιωμένα φερέφωνα που τρομοκρατούν
(σελ. 9, 3η παράγραφος), καθώς ο συντάκτης επιμένει στην πολιτική ιδίως ανάλυση
των πραγμάτων.
8) Στο κείμενο της προκήρυξης
η θεωρία των δύο άκρων και ιδιαίτερα η εξομοίωση φασισμού-κομμουνισμού
στοχοθετείται είτε ως «μεταψυχροπολεμική προπαγάνδα» (σελ 13, 3η παράγραφος),
είτε ως «ένα παραπλανητικό ιδεολόγημα καλπάζουσας φαντασίας, ιστορικής
διαστρέβλωσης, εσκεμμένης πολιτικής σύγχυσης» (σελ. 15, τελευταία παράγραφος).
Είναι φανερό ότι οι Μ.Ε.Λ.Δ., από την αρχή της προκήρυξης (σελ. 3, 1η
παράγραφος) μέχρι το τέλος αυτής, όχι μόνο δεν ασπάζονται, αλλά εκνευρίζονται
από τα λεγόμενα του κ. Λαζαρίδη περί ταύτισης της ακροδεξιάς με την άκρα
αριστερά. «Το μόνο άκρο», γι’ αυτούς είναι «το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα
(ανάλυση μαρξιστικής προέλευσης), η βία του καθεστώτος (φρασεολογία που έχουν
ασπαστεί τόσο οι ακροδεξιοί, όσο και οι ακροαριστεροί), η βία του κεφαλαίου
(ανάλυση κομμουνιστικής προέλευσης), του κράτους (ανάλυση αναρχικής
προέλευσης), του παρακράτους (το οποίο ταυτίζεται στην Ελλάδα με την δεξιά και
την ακροδεξιά)» (σελ. 17, 1η παράγραφος συνέχεια της σελ.16).
9) Οι Μ.Ε.Λ.Δ. φαίνεται να απευθύνονται σχεδόν
σε όλο το πολιτικό φάσμα. Και εξηγούμαι. Στο τέλος της προκήρυξης στη σελίδα
16, στη τελευταία παράγραφο καλούν σε συστράτευση μαζί τους τόσο τους απολιτίκ
Αγανακτισμένους («για να καεί το μπουρδέλο η Βουλή χρειάζεται βία»), τους
αριστερούς («για να γκρεμιστούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι φράχτες, οι
φυλακές χρειάζεται βία»), τους κεντρώους («για να βγούμε από την κρίση, από τον
πόλεμο που μας χτυπάνε κάθε μέρα, χρειάζεται βία»), τους αναρχικούς («για να
ζήσουμε ελεύθεροι πρέπει να σπάσουμε τα δεσμά, για να σπάσουν οι αλυσίδες
χρειάζεται βία). Άλλωστε όπως λένε και λίγο παρακάτω «ο ανταρτοπόλεμος είναι ο
πόλεμος του λαού» (σελ 18, 1η παράγραφος), δηλαδή όλων μας να υποθέσω. Με την
προϋπόθεση βέβαια ότι ασπαζόμαστε την βία ως το μόνο μέσο άμυνας ή επίθεσης,
φυσικά. Επιπρόσθετα, στο ίδιο μοτίβο ιδεολογικοπολιτικού αχταρμά, είναι η πολύ
χαρακτηριστική απλούστευση και διαστρέβλωση τόσο αριστερών όσο και δεξιών
συμβόλων σε δυο σημεία του κειμένου: Το σφυροδρέπανο, σύμβολο των κομμουνιστών
αναφέρεται κάπως διαφορετικά από ότι είχε στο νου του ο Μαρξ («Να τους ανοίγει τα
κεφάλια με σφυρί, να τους κόβει προς παραδειγματισμό το χέρι με το δρεπάνι»,
σελ. 3, τελευταία παράγραφος), ενώ η «Φωτιά και (το)Τσεκούρι» του Αβέρωφ από το
ομώνυμο βιβλίο αποκτούν άλλες διαστάσεις («Φωτιά και τσεκούρι στους φασίστες»,
σελ. 18 στο τέλος).
10) Στην προκήρυξη, εντέλει,
αν και είναι περισσότερο μια πολιτικό-ιστορική πραγματεία, κυριαρχούν τόσο ο
αντιεξουσιαστικός φονταμενταλισμός, όσο και η αυτοεκπληρούμενη προφητεία της
βίας. Οι ζηλωτές της τάχα επαναστατικής πρωτοπορίας θεωρούν μάλιστα την
κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία ταυτόσημη με τον φασισμό. Για όλους τους
παραπάνω λόγους η προκήρυξη δεν είναι ούτε αστεία, ούτε γελοία. Είναι σίγουρα
επικίνδυνη, μόνο και μόνο θα μου επιτρέψετε, γιατί εξυμνεί, δικαιολογεί,
προτρέπει στην ακραία βία που πλήττει την ίδια τη ζωή. Η τρομοκρατία άλλωστε,
μην το ξεχνάμε, είναι σαφέστατα εχθρός της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων και ιδίως των αξιών του Δικαίου. Δεν έχει πρόσημο και θα έπρεπε να
είναι τόσο απεχθής όσο ο ρατσισμός και ο φασισμός που επίσης στηρίζονται στο
μίσος. Είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Για σκεφτείτε το
Διαβάστε περισσότερα: http://maga.gr/2013/11/17/h-tromokratia-piso-apo-tis-lexis/
Copyright © maga.gr
Copyright © maga.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου