Ιστορικός συμβιβασμός ή ανιστόρητη αδιαλλαξία ; Της Βασιλικής Σουλαδάκη

Πριν κάμποσα χρόνια όπως διαβάζαμε σε πλείστα ιστορικά, πολιτικά βιβλία και δοκίμια της μεταπολεμικής Ευρώπης η οποία βρισκόταν σε αναβρασμό και προβληματιζόταν για το συνολικό μέλλον της , μακρια από πολέμους με ανάπτυξη και ευημερία διάφορα ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα έβαζαν στο τραπέζι τις δικές τους προτάσεις .

Στο τότε μπλοκ των χωρων της Ανατολικής Ευρώπης εκτός της κύριας κοίτης των τότε κομμουνιστικών κομμάτων υπήρχε ο τρίτος δρόμος της Γιουγκοσλαβικής αυτοδιαχείρισης του Τίτο , ο Αλβανικός απομονωτισμός του Χότζα και η ιδιαίτερη περίπτωση του Τσαουσεσκου .

Το πώς εξελίχθηκαν οι συνθήκες σε ολες αυτές τις χωρες είναι λιγο εως πολύ γνωστό, οποτε και δεν σκοπεύω σε αυτό το κείμενο να αναφερθώ αναλυτικότερα αλλά επιφυλάσσομαι για το μέλλον .

Στην Δυτική Ευρώπη τώρα , μετα την επέμβαση στην Ουγγαρία αλλά κυρίως μετα την άνοιξη της Πράγας και τον Μαη του 68 στη Γαλλία, άνοιξαν τεράστια θέματα πολιτικής και διαχείρισης για την Ευρώπη.

Στην προσπάθεια σύνθεσης ιδεολογικής και πολιτικής της Ευρωπαϊκής πορείας αλλά και της εθνικής πορείας επιμέρους κρατων της διαμορφωθήκαν ρεύματα και απόψεις , ανατράπηκαν όλα τα δικτατορικά καθεστώτα αλλάζοντας ριζικά το πολιτικό περιβάλλον σε Ισπανία Πορτογαλία Ελλάδα κλπ

Ένα από τα κυρίαρχά ρεύματα εκείνης της εποχής, που όμως τα πολιτικά του χαρακτηριστικά είναι εξίσου επίκαιρα και σήμερα ήταν ο Ευρωκομουνισμός και πιο περα ο Ιστορικος Συμβιβασμός με κύριους εκφραστές τον Σαντιάγκο Καρίγιο και τον Ενρίκο Μπερλγκουέρ.

Δυστυχώς, όμως η πολιτική σοφία και η διορατικότητα που διακατείχε τις σκέψεις και τις προτάσεις αυτών των ρευμάτων τείνουν να ξεχαστούν .

Δεν είναι κακό τουναντίον θεωρώ ότι είναι και πολύ χρήσιμο τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΔΗΜ.ΑΡ να ανατρέξουν σε εκείνες τις προτάσεις , να προβληματισθούν και διαπιστώσουν τελικά αν έστω και στοιχειωδώς είναι κληρονόμοι αυτών των ρευμάτων γιατί πολύ φοβούμαι ότι δυστυχώς δεν έχουν καμία σχέση .

Από την μια ενας ΣΥΡΙΖΑ αμαθής και αυθάδης χωρίς κανένα σαφή ιδεολογικοπολιτικό προσανατολισμό που λειτουργεί περισσότερο ως επικοινωνιακός φορέας «αγανακτισμένων» και «οργισμένων» και από την άλλη μια ΔΗΜ.ΑΡ φοβική και «ντελικάτη» που τρέμει στην ιδέα μήπως παραπατήσει και βρέξει τη γόβα η το φουστάνι της .

Τι σχέση εχουν αλήθεια, αυτοί οι δυο με τα πρόσωπα που προανάφερα και που διαμορφώσαν τα δυο βασικά ρεύματα του Ευρωκομουνισμού και του Ιστορικού Συμβιβασμού και που διαμορφώσαν τα σύγχρονα ρεύματα της Ευρωπαϊκής Αριστερας ;

Τώρα θα μου πείτε , τι σχέση μπορεί να εχουν ολ΄ αυτά με την ελληνική πραγματικότητα και τα προβλήματα που βιώνει η χώρα μας ...

Για μένα, λοιπόν όχι μόνο είναι επίκαιρα αλλά σήμερα έχουμε περισσότερο ανάγκη από ποτέ τον δικό μας ιστορικοί συμβιβασμό για να βγάλουμε την χωρα από το αδιέξοδο και να ανοίξουμε ξανά παράθυρο προοπτικής και ελπίδας .

Πριν εξηγήσω τι ακριβώς εννοώ για την ανάγκη ενός δικού μας ελληνικοί ιστορικού συμβιβασμού θα επιχειρήσω κάποιες ιστορικές αναγωγές .

Η Ευρώπη προχώρησε όταν μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες οριοθετήσαν το μέλλον της με υπερβάσεις μια ισχυρούς συμβιβασμούς , ενώ η Ευρώπη σήμερα υποχωρεί και βρίσκεται καθηλωμένη από την έλλειψη πολιτικής ηγεσίας και οράματος .

O Βίλλυ Μπραντ με την Ost Politic άνοιξε ένα ζωντανο παράθυρο επικοινωνίας Ανατολής- Δύσης . Ο Αντενάουερ , Ο Ντε Γκωλ , ο Μιττεράν , ο Κολ έκτισαν τις βασικές αρχές της Ευρώπης .

Ακόμη και η Θάτσερ με τα τερτίπια της ο Φίλιππε Γκονζάλες ,ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Σρεντερ ο Τονυ Μπλερ καθόρισαν πολιτικές σε επίπεδο στρατηγικού σχεδιασμού .

Η Κρίση στην Ελλάδα οδήγησε σε βιαιες ανατροπές πολλών στερεοτύπων αλλά συγχρόνως ανέδειξε την παθολογία και την ακαμψία αλλων .

Η Ελλάδα αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να προχωρήσει στον δικό της ιστορικό συμβιβασμό έστω και προς το παρόν ατελή , αφού ήταν αναγκαστικός .

Το παράδοξο σε όλο αυτό το σκηνικο είναι ότι εκείνοι που πλασάρονται ως κληρονόμοι του Ιστορικού Συμβιβασμού , αντί για φορείς ανανέωσης και ελπίδας ως οφείλαν να είναι , επενδύουν καθημερνά στα πιο ακραία φοβικά σύνδρομα και στην ουσία τις πιο αντιδραστικές αντιλήψεις .

Βρισκόμαστε σε μια φάση λοιπον ενός Ιστορικού Συμβιβασμού ή ακόμη σε μια παραλλαγή ενός μεγάλου συνασπισμοί . Από την επιτυχία αυτού του εγχειρήματος θα εξαρτηθεί αν η χώρα θα μπορέσει να προχωρήσει με ευρύτερες συνενώνεις και συγκλήσεις.

Στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο η πιο συνηθισμένη λεξη είναι compromise , συνεχείς συμβιβασμοί και consensus αναμεσά στους δυο κυρίαρχους κομματικούς σχηματισμούς , το Λαικό κόμμα της κεντροδεξιάς και το κόμμα των Ευρωπαίων σοσιαλιστών.

Όλα τα αλλα κόμματα δρουν είτε αποσπασματικά , είτε απομονωνόμενα ή και αρνητικά .

Αν επιχειρήσουμε μια κατάταξη των ελληνικών κομμάτων το ΚΚΕ ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Αν.Ελλ βρίσκονται στον ιδιο αστερισμό του Ευρωπαϊκού απομονωτισμού αν και με παραλλαγές , Η ΔΗΜ.ΑΡ ακουμπά την πόρτα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας αλλα φοβάται να την ανοίξει , η δε Χρυση Αυγή παίζει χωρίς αντίπαλο αφού μπροστά στον φασισμό της ωχριά και ο Λεπέν αλλά και ο μακαρίτης Χάιντερ .

Στην Ελλαδα η κρίση οδήγησε στον δικο μας μεγαλο ιστορικό συμβιβασμό, με την συγκυβέρνηση των δυο βασικών ρευμάτων που καθορίζουν το μέλλον της Ευρώπης .

Η πολιτική συμπεριφορά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αλλα και των ηγεσιών τους δεν θα κριθει μόνο συγκυριακά με βάσει τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις αλλά θα κριθεί ιστορικά και πολιτικά στο κατά ποσο θα μπορέσουν να αναμορφώσουν στη βάση ενός νέου πολτικου πολιτισμοί την ευρωπαϊκή προοπτική της χωρας.

Για το ΠΑΣΟΚ ο ιστορικός αυτός συμβιβασμός αποτελει το μεγάλο στοίχημα .

Το ΠΑΣΟΚ για πολλούς και διαφόρους λόγους που έχουν αναλυθεί αρκετά βρέθηκε σε δύσκολη θέση και συρρικνώθηκε εκλογικά όμως η δυναμική της παράταξης είναι παρούσα.

Το ΠΑΣΟΚ ως ενας σοβαρός και υπεύθυνος πόλος μπορεί να πετύχει και να οδηγήσει στην ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς ως βασική δύναμή της ελληνικής ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς .

Το ΠΑΣΟΚ μπορει να ανασυγκροτηθεί και να ανασυγκροτήσει συσπειρώνοντάς όλες διαχρονικά τις δυνάμεις που εντάχθηκαν σε αυτό και έτσι να μαζέψει τα «παιδιά» του αλλά συγχρόνως να ανανεώνεται σε ανθρώπινο δυναμικό και ιδέες .

Σε όλα τα παραπάνω το ΠΑΣΟΚ πρέπει να προχωρήσει με τόλμη διότι δεν υπήρξε ποτε φοβικό κίνημα , τουναντίον υπήρξε πάντοτε από την αρχη του ρηξικέλευθο , καινοτόμο , ανατρεπτικό , επαναστατικό αλλά και πάντα έτοιμο για αντιπαραθέσεις και ρήξεις για ανατροπές αλλά και συνθέσεις .

Το ΠΑΣΟΚ σήμερα έχει πάλι όλες αυτές τις προϋποθέσεις και μπορεί αλλά και πρέπει να τις αξιοποιήσει.

Ο πρόεδρος του Βαγγέλης Βενιζέλος διαθέτει μόρφωση και πολιτική διαχειριστική επάρκεια που του παρέχουν μεγάλες δυνατότητες κινήσεων , ελιγμών , πρωτοβουλιών , αποφάσεων και υπερβάσεων .

Αυτή του, δε η επάρκεια αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο αυτοπεποίθησής που μπορεί να οδηγήσει σε υπερβάσεις και συσπειρώσεις δυνάμεων ικανών και επαρκών .

Και αν κάποιοι αρκούνται στη μικροδιαχείριση μιας πρόσκαιρης κομματικής ή κυβερνητικής ιδιότητας χωρίς αντίκρυσμα και στις συνολικές ανάγκες του λαού και της παράταξης είναι βαθιά νυχτωμένοι.
Το ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, βρίσκεται μπροστά σε μια διπλή πρόκληση .

Αφενός την επιτυχία του ελληνικού ιστορικού συμβιβασμού της κυβέρνησης αλλά και τη ανασυγκρότηση της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης και κατʼ επέκταση της συνολικής ανασυγκρότησης του κεντροαριστερού χώρου .

Είμαι βέβαιη ότι το ΠΑΣΟΚ και ο προέδρος του και θέλουν και μπορούν ή καλύτερα, μπορούμε

H Βασιλική Σουλαδάκη ειναι Διεθνολόγος

Βασιλική Σουλαδάκη, Αξία, 13/08/2013

 ΠΗΓΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: www.metarithmisi.gr