Όταν ο Αντώνης Σαμαράς κέρδισε την κούρσα της διαδοχής το 2009 από την. Φιλελεύθερη επίγονο και τον μετριοπαθή Κεντροδεξιό Αβραμόπουλο, ανέτειλε μία νέα εποχή για την τότε ΝΔ του «μεσαίου χώρου». Το κόμμα αποκτούσε και πάλι σκληρά δεξιά αντανακλαστικά, με έναν ηγέτη που δεν έκρυψε ποτέ ούτε την ιδεολογία του ούτε την στόχευσή του το κόμμα να μετατοπιστεί δεξιότερα της «νέας διακυβέρνησης».
Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο από το βήμα του συνεδρίου ο Σαμαράς έθεσε σε αδρές γραμμές το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινηθεί το επόμενο διάστημα. Δοκίμασε τις αντιδράσεις του κομματικού του ακροατηρίου στο όνομα «Νέα Ελλάδα», τόνισε τις διαχωριστικές γραμμές με την Αριστερά, στην οικονομία, στη στελέχωση του κράτους, σε θέματα τάξης και ασφάλειας, έθεσε το διακύβευμα της πρωθυπουργίας του, τις φιλευρωπαϊκές μεταρρυθμίσεις. Ό,τι και αν είπε, όμως, σε πρόσωπο του συνεδρίου αναδείχτηκε ο -μη υπουργοποιημένος- κοινοβουλευτικός του εκπρόσωπος.
Το ξέσπασμα Βορίδη για τον «καταστροφέα» Ανδρέα Παπανδρέου, δεν αποτέλεσε μόνο ρεσιτάλ προσωπικής στρατηγικής για το μέλλον του την επόμενη μέρα στη δεξιά πολυκατοικία, αλλά αποκάλυψε -κατά τον Λαζαρίδη-και τις αντίστοιχες μύχιες σκέψεις του αρχηγού του. Πιθανότατα και πολλών άλλων παραδοσιακών νεοδημοκρατών. Ο Παπανδρέου μάλλον θα γελούσε με όλα αυτά. Δεν θα περιμένε ποτέ την αναγνώριση από έναν τέως χουντοδεξιό δελφίνο. Ίσως να προσβαλλόταν κιόλας. Η Ιστορία, άλλωστε, του έχει αποδώσει ήδη εύσημα για την προσφορά του στη χώρα. Η αντιπαΠΑΣΟΚ λαίλαπα που ακολούθησε δεν φανέρωσε παρά το χάος που χωρίζει ιστορικά και πολιτικά τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης.
«Τους αντιπάλους σου ή πρέπει να τους παίρνεις με το μέρος σου ή να τους εξοντώνεις», έλεγε ο Μακιαβέλι. Για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, η αλληλεξόντωση λειτουργεί σχεδόν βιωματικά πλέον, μετά από 40 χρόνια «σκληρού ροκ». Δεν μπορούν, όμως, να συνεχίσουν να λειτουργούν έτσι. Θα πρέπει, προς το παρόν, να πάρουν ο ένας το μέρος του άλλου. Η τελευταία κυβερνητική κρίση ξόδεψε κι άλλο από το πολιτικό τους απόθεμα. Κανένας ανασχηματισμός, καμία τρόικα και καμία κρίση, δεν μπορούν να τους ενώσουν. Αυτό είναι σαφές. Η συνύπαρξή τους είναι δυσβάσταχτη. Η σωτηρία της χώρας, όμως, την καθιστά αναγκαία, ενώ η Ιστορία, οι ιδέες, τα στελέχη, οι ίδιες οι παρατάξεις που την απαρτίζουν, την βιώνουν ως ανυπόφορη. Πέρασαν ήδη από το Νοέμβριο του 2011 και, κυρίως μετά την τελευταία κρίση της ΕΡΤ, το Ρουβίκωνα της συνεργασίας. Αντίπαλός τους είναι τώρα η σκληρή πραγματικότητα. Η κρίση, η ανέχεια, η ανεργία, οι απολύσεις, οι μετακινήσεις, οι αποκρατικοποιήσεις.
«Νόμιζα πως το μεγαλύτερο πολιτικό του επίτευγμα ήταν ότι με έριξε. Τελικά φαίνεται ότι θα είναι να ρίξει τον εαυτό του», φέρεται να είπε σε μια σιβυλλική δήλωση, ο προαιώνιος εχθρός του, ο Μητσοτάκης, με αφορμή τους ανεκδιήγητους χειρισμούς του στο κλείσιμο της ΕΡΤ.
Μπορεί ο Σαμαράς να σκέφτεται ό,τι θέλει για τον Ανδρέα Παπανδρέου. Αρκεί
αυτό που εκφέρει δημόσια γι αυτόν να μην προκαλεί οργή στην ηγεσία
και στη βάση του ΠΑΣΟΚ. Κανείς
δεν σε θυμάται , άλλωστε, για τις κρυφές σου σκέψεις, όπως θα λέγε και ο
Μαρκές. Αυτό ισχύει ακόμη και για πρωθυπουργούς. Οι φανερές σου τοποθετήσεις,
οι επιδιώξεις και τελικά οι πράξεις σου είναι αυτές που σε ακολουθούν, και στην
ενεργό δράση και στην υστεροφημία σου.Όταν διακηρύσσεις σε όλους τους τόνους πως θέλεις να οικοδομήσεις τη » Νέα Ελλάδα», να κάνεις μεταρρυθμίσεις και να εξαντλήσεις την τετραετία, πρέπει να επιδιώκεις τη σταθερή διακυβέρνηση. Η οποία εξαρτάται από το σεβασμό του κυβερνητικού σου εταίρου. Δεν αρκεί ,λοιπόν, να έχει κανείς στόχους στην πολιτική. Πρέπει να ξέρει και σημάδι κύριε Σαμαρά…
* Η Πέννυ Δαλαμπούρα είναι πτυχιούχος της Ιατρικής και έχει ξεκινήσει την ειδικότητά της στη Δερματολογία. Στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ εξελέγη στην Κεντρική Επιτροπή, της οποίας αποτελεί το νεώτερο μέλος.
Πηγή δημοσίευσης: http://www.aixmi.gr/index.php/prosevaleandrpapandranagnwr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου