Zωρζ Σαρή, η συγγραφέας των παιδικών μας χρόνων !

Γενέθλια (μου) τετάρτης δημοτικού, αν θυμάμαι καλά. Πάρτυ της εποχής, παιδάκια στο σπίτι παντού, λιχουδιές πολλές και φυσικά δώρα. Κι εκεί ανάμεσα σε όλα τα χριστουγεννιάτικα πραγματάκια – που, ομολογώ, δεν πολυσυμπαθούσα – τσουπ, ένα βιβλίο. Xαρά απερίγραπτη. Σκίζω το περιτύλιγμα και διαβάζω «Ζωρζ Σαρή, Τα γενέθλια». Το ξεκινώ αμέσως (αφού έφυγαν τα άλλα παιδάκια, ναι). Και διάβαζα και διάβαζα και δεν το χόρταινα. Δεν τα καταλάβαινα όλα, δύσκολο θέμα, πολιτικό, κι εγώ πολύ μικρή. Μα το βρήκα συναρπαστικό. Κι ήταν αυτό το βιβλίο η αρχή. Ήταν η Ζωρζ Σαρή εκείνη που ανύψωσε στα μάτια μου το μέχρι τότε αγαπημένο χάρτινο παιχνίδι και του έδωσε διαστάσεις «θησαυρού». Πέρυσι, τη μέρα που «έφυγε», στις 9 του Ιούνη, τη μέρα που τα κοινωνικά δίκτυα γέμισαν με το όνομα της (και με δεκάδες όμορφες κουβέντες), το μυαλό μου γύρισε πολλά χρόνια πίσω. 

Σα φωτογραφία αχνοκίτρινη ήρθαν στο νου καλοκαιριάτικα μεσημέρια που περνούσαν συντροφιά με τα βιβλία της. Εκεί, που ανάμεσα στα παγωτά, τα παιχνίδια, τα μπάνια και τα γέλια, ο παιδικός νους ταξίδευε παρέα με τις εικόνες της και τους ήρωες της. «Ο Θησαυρός της Βαγίας», «Το Ψέμα», «Όταν ο Ήλιος…», «Κόκκινη κλωστή δεμένη…», «Τα στενά παπούτσια», «Τα Χέγια», «Nινέτ», «Ε.Π.» και τα άλλα. Καθένα τους και μια διαφορετική ιστορία. Καθένα τους και μια διαφορετική ανάμνηση. Χαραγμένα με μελάνι ανεξίτηλο στην σκέψη και την ψυχή – πόσο σπουδαία παρακαταθήκη αλήθεια. Η Ζωρζ Σαρή ξεκίνησε να γράφει το 1967, στην Ελλάδα της δικτατορίας. Δύο χρόνια αργότερα εκδόθηκε «Ο Θησαυρός της Βαγίας» , το πρώτο της μυθιστόρημα. Κι έπειτα, ακολούθησαν άλλα είκοσι μυθιστορήματα, μία νουβέλα, θεατρικά έργα και βιβλία για μικρά παιδιά. Και παράλληλα μεταφράσεις – από τα γαλλικά στα ελληνικά. Με βιωματική γραφή και πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία προσέδωσε στα έργα της αμεσότητα, ενώ μέσω της ευρείας θεματολογίας της σύστησε στους μικρούς αναγνώστες της θέματα πολιτικά και ιστορικά.

 Έθιξε σοβαρά ζητήματα κοινωνικής υφής, χωρίς ωστόσο να αρκείται σε επιφανειακό διδακτισμό. Εξαιρετικά δημοφιλής και βραβευμένη (έλαβε το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βραβείου το 1994 για το «Νινέτ» και δις το Βραβείο του Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου για το «Νινέτ» αλλά και για το «Ο χορός της ζωής» ενώ υπήρξε και υποψήφια για το Βραβείο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν το 1988) δεν στάθηκε μόνον στη συγγραφή αλλά μίλησε για το παιδικό βιβλίο σε σχολεία της χώρας, αποκαλύπτοντας σε ακόμα περισσότερα παιδιά τη μαγεία που κρύβεται στην ανάγνωση. Είναι σημαντικά όλα τούτα, μα θαρρώ πως είναι περιττό να γράψω τι σημαίνει το έργο της για την ελληνική λογοτεχνία. Δε χρειάζεται. Αρκεί το «φως» που έδωσε σε όλες τις παιδικές ψυχές που έκανε ευτυχισμένες με τα βιβλία της. Όσοι μεγαλώσαν με αυτά χαμογελούν συνομωτικά στο άκουσμα του ονοματός της, σα να μοιράζονται το ίδιο μυστικό. Κι είναι βέβαιο πως θα θελήσουν να μοιραστούν τούτο το μυστικό και με τις νεότερες γενιές. Όσο για μένα; Χωρίς καμία αμφιβολία λέω πως η Ζωρζ Σαρή ήταν η συγγραφέας που με έκανε να αγαπήσω τα βιβλία. Και τα δικά της, παρέα με τις εικόνες του νου που τα συνοδεύουν, θα ‘ναι πάντα μια πολύτιμη παιδική ανάμνηση. Και γι’αυτό θα την ευγνωμωνώ πάντα.

 Της Χρύσας  Δαγουλά, ιστορικού, δημοσιογράφου

ΠΗΓΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: http://maga.gr/2013/06/09/zorz-sari-i-singrafeas-ton-pedikon-mas-chronon/