ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ Συνέντευξη στο ogdoo.gr: Γιώργος Νταλάρας: «Ο Καλδάρας είναι υψηλού επιπέδου συνθέτης»

Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη παραχώρησε ο Γιώργος Νταλάρας στο Θανάση Γιώγλου, με αφορμή τις εμφανίσεις του μαζί με τη Γλυκερία σε συναυλίες προς τιμήν του μεγάλου μας λαϊκού συνθέτη Απόστολου Καλδάρα .

Η συνέντευξη δημοσιεύεται στο εξαιρετικό μουσικό site www.ogdoo.gr και για ακόμη μια φορά ο κορυφαίος εν ζωή Έλληνας ερμηνευτής μιλά εφ’όλης της ύλης για τον Απόστολο Καλδάρα, καθώς και για άλλους σπουδαίους ανθρώπους του λαϊκού μας τραγουδιού.

 Με δυο μεγάλες συναυλίες που θα πραγματοποιηθούν στο θέατρο του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» στις 19 και 20 Απριλίου, ο Γιώργος Νταλάρας θα τιμήσει τη μνήμη του μεγάλου λαϊκού δημιουργού Απόστολου Καλδάρα. Μαζί του θα τραγουδήσει επίσης και η Γλυκερία…

Η βαθιά σχέση αγάπης και αλληλοεκτίμησης που είχαν συνθέτης και τραγουδιστής, εκτός από τα δεκάδες υπέροχα τραγούδια που ηχογράφησαν μαζί, αποδεικνύεται και από την κουβέντα που κάναμε με τον Γιώργο Νταλάρα, όταν πριν από μερικές μέρες μας άνοιξε απλόχερα την πόρτα του σπιτιού του, αλλά και το «συρτάρι» των αναμνήσεών του, από τον Απόστολο Καλδάρα και όχι μόνο…

Ενδεικτικά ο Γιώργος Νταλάρας απαντώντας σε μερικές από τις ερωτήσεις που του έθεσαν τονίζει :

 Γιώργο πότε πρωτογνώρισες τον Απόστολο Καλδάρα;

Το 1969. Αρχικά μου έδωσε δυο τραγούδια τα οποία δεν κυκλοφόρησαν ποτέ.

Εννοείς τα «Ζήσε μοναχά το σήμερα» και «Άστατη σκληρή καρδιά», στα οποία επιμελήθηκε την ορχήστρα;

 Ακριβώς! Αυτά που γράφουν το όνομα του φίλου και κουμπάρου του, του στιχουργού Γιώργου Σαμολαδά. Είχαμε πάει στο στούντιο Polysound της Πατησίων, αυτό που πήρε ο Σμυρναίος αργότερα. Και αυτό που μου ‘κανε εντύπωση είναι ότι ενώ τα τραγούδια υποτίθεται πως ήταν του κυρίου Σαμολαδά, ήρθε ο Καλδάρας να τα φτιάξει. Τότε όμως ακόμα υπήρχε αυτή η λογική. Ακόμα έτσι δούλευε ο χώρος. Δηλαδή, μπορούσε κάποιος να «δανείσει» το όνομά του σε κάποιον άλλον, ή να πάρει ένα μέρος του τραγουδιού να αλλάξει το όνομα ή άλλος να έχει το όνομα, άλλος να έχει τα δικαιώματα και τέτοια πράγματα, αυτά που αργότερα -προϊόντος του χρόνου- δημιούργησαν κι άλλου είδους προβλήματα στην κοινωνία του τραγουδιού. Αλλά τότε ήτανε μια σταθερά, ήταν μια συνήθεια. Έτσι έκανε, ας πούμε, η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Έγραφε πέντε-έξι τραγούδια κι όταν χρειαζόταν τα χρήματα για να πάει με την παρέα της να παίξει ένα χαρτάκι κλπ τα έδινε και μπαίνανε σε άλλο όνομα.

Ο Καλδάρας όμως ξέρουμε ότι ήταν αυτός που τη στήριζε και προστάτευε πιο πολύ το όνομά της.

Ο Καλδάρας το έκανε από σεβασμό. Μην ξεχνάς ότι είχε άλλο επίπεδο. Διέφερε…. Στον τρόπο που μιλούσε, στον τρόπο που φερόταν, ήταν τελείως διαφορετικός άνθρωπος. Ένας ακόμη άνθρωπος ξεχωριστός που θυμάμαι ήταν κι ο Θόδωρος ο Δερβενιώτης. Ο Καλδάρας όμως είχε και μία μια τάση λογιότητας. Έδειχνε ότι δεν ταίριαζε με αυτά που οι πολλοί νόμιζαν, με αυτό το λούμπεν στοιχείο που είχε καθορίσει την αισθητική και την αντίληψη για τους λαϊκούς συνθέτες εκείνης της εποχής. Και βέβαια βλέπεις ότι στα τραγούδια που έγραψε την δεκαετία του 60 δεσπόζει ένας συνθέτης, ο οποίος «συναγωνίζεται» όλους τους σπουδαίους έντεχνους εκείνης της εποχής. Και τον Ξαρχάκο και τον Θεοδωράκη…

Τραγούδια σαν το «Τέλος δεν έχει ο ουρανός», ας πούμε;

Μόνο αυτό; «Ένα αστέρι πέφτει, πέφτει», «Δεν ξέρω πόσο σ’ αγαπώ», «Μην τα φιλάς τα μάτια μου», «Βάλε να πιεις να πιω» και πολλά ακόμα…

Θεωρώ όμως ότι, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, δεν είναι ανάλογα προβεβλημένος, σε σχέση με άλλους ομοτέχνους του, που δημιούργησαν περίπου την ίδια εποχή.

Κοίταξε, ο Καλδάρας είναι υψηλού επιπέδου συνθέτης. Έχει γράψει παράλληλα και πολύ λαϊκά τραγούδια, με στίχους που συχνά δεν ταίριαζαν με το κατοπινό πνεύμα, αλλά ήταν ζωντανός άνθρωπος στην εποχή του και δημιουργικός. Ήταν από τους ανθρώπους που έψαχνε και είχε μια δεξιότητα στο να γράφει δύσκολα πράγματα. Ήταν γνώστης της βυζαντινής μουσικής και ιδιαίτερα ενασχολούμενος με τους δρόμους (μακάμ) και τις κλίμακες. Από τους λίγους ανθρώπους που γράφανε τέτοια πράγματα. Σαμπάχ και Χουσεϊνί, Χιτζάζ και Μινόρε με αλλαγές τόνου (μετατροπίες), πράγματα δηλαδή πολύ ιδιαίτερα, που τα ξέρανε πολύ λίγοι. Αυτό δεν τον εμπόδιζε να είναι και σύγχρονος .Όμως η βάση του ήταν το λαϊκό τραγούδι και σε αυτό έμεινε. Τώρα, γιατί δεν προβλήθηκε περισσότερο; Δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι ο λαός τον λάτρεψε και τον τραγούδησε. Πιστεύω ακόμα ότι όλος ο σοβαρός κόσμος του τραγουδιού τον θαύμαζε, δηλαδή κι ο Χατζιδάκις κι ο Θεοδωράκης μου ‘χουν μιλήσει για τον Καλδάρα. Για τα τραγούδια του κι όχι μόνο εκείνης της εποχής, που συναγωνίζονταν τα δικά τους, αλλά και για τα προηγούμενα. Όπως το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» και το «Φέρτε μια κούπα με κρασί» ή το «Σ’ ένα βράχο φαγωμένο»… Κι αυτά ήτανε αγαπημένα τραγούδια των κλασσικών συνθετών και του Ξαρχάκου και του Θεοδωράκη. Η σχέση του με τις δισκογραφικές εταιρίες ποια ήταν; Ο Απόστολος Καλδάρας ήταν απαιτητικός με τις εταιρίες αλλά και δίκαιος. Είχε την ίδια στάση που ακολούθησα αργότερα κι εγώ. Είχε μια αίσθηση δικαίου αλλά και κριτικής για τους ισχυρούς. Ήξερε εκ των προτέρων ότι κάτι δεν πάει καλά με τα μονοπώλια. Αυτές οι σχέσεις ήταν είναι άνισες και παραμένουν άνισες, κι ήθελε με κάθε τρόπο να φθείρει την μονιμότητα της αδικίας… Αυτή τη νοοτροπία την είχε κι ο Λοΐζος. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ αναλυτικά ολόκληρη τη συνέντευξη στο  http://www.ogdoo.gr/portal/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=6219&Itemid=144

Συνέντευξη του Γιώργου Νταλάρα στο Θανάση Γιώγλου

Πηγή: www.ogdoo.gr