Το μυστικό του σκελετού ...Η φροντίδα των αρρώστων ήταν κανόνας σε κοινωνίες πριν από 4.000 χρόνια!!!

 Η φροντίδα των αρρώστων ήταν κανόνας σε κοινωνίες πριν από 4.000 χρόνια!!!

Η Λόρνα Τίλεϊ και ο Μαρκ Οξενχαμ από το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Αυστραλίας το 2007 βρέθηκαν στο Μαν Μπακ, περιοχή εξαιρετικής αρχαιολογικής σημασίας στο Βόρειο Βιετνάμ. Στο συγκεκριμένο σημείο, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν αρκετούς σκελετούς μελών μιας κοινότητας πριν από 4.000 χρόνι, που αποκαλύπτουν πως η φροντίδα των αρρώστων ήταν κανόνας, ακόμα και τότε.

Σχεδόν όλοι βρέθηκαν σε ύπτια στάση, εκτός από έναν που έφεραν στο φως οι δύο αυστραλοί ερευνητές. Στον «Τάφο 9» ανασκάφηκε σκελετός σε εμβρυϊκή στάση. Σύμφωνα με τους Τίλεϊ και Οξενχαμ που τον εξέτασαν, οι σχεδόν συνθλιμμένοι σπόνδυλοί του και τα αδύνατα οστά του αποτελούσαν ενδείξεις ότι ο συγκεκριμένος προϊστορικός άνθρωπος ήταν βαριά άρρωστος. Συλλέγοντας στοιχεία, οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ήταν παράλυτος ήδη από την εφηβεία εξαιτίας μιας γενετικής νόσου γνωστής ως σύνδρομο Klippel-Feil. Δεν μπορούσε να κουνήσει σχεδόν καθόλου τα χέρια του και για να φάει ή να πλυθεί ήταν απαραίτητη η συνδρομή τρίτων. Κατάφερε όμως να ζήσει τουλάχιστον μια δεκαετία σ' αυτή την κατάσταση. Το τελικό και ίσως σημαντικότερο συμπέρασμα ήταν ότι τα άλλα μέλη της κοινότητας που επιβίωναν ψαρεύοντας, κυνηγώντας και εκτρέφοντας γουρούνια τον βοηθούσαν να ικανοποιήσει τις βασικές ανάγκες του.

Με αφορμή την ανακάλυψη του «Τάφου 9», η Τίλεϊ και ο Οξενχαμ άρχισαν να αναρωτιούνται τι πληροφορίες θα μπορούσαν να αντλήσουν από αρχαιολογικά ευρήματα για τη φροντίδα αρρώστων ή τραυματισμένων στην προϊστορική εποχή. Το ενδιαφέρον τους για τις ιστορίες που οι ίδιοι οι σκελετοί μαρτυρούσαν τούς οδήγησε στον ορισμό μιας νέας επιστήμης, της «βιο-αρχαιολογίας της φροντίδας». Σύμφωνα με την Τίλεϊ, ο ερευνητικός αυτός τομέας μπορεί «δυνητικά να μας οδηγήσει σε εξαιρετικές διαπιστώσεις για τη ζωή του ανθρώπου και του πολιτισμού του». Στην περίπτωση του «Τάφου 9», η φροντίδα που είχε ο ανάπηρος αποτελεί ένδειξη ανοχής και συνεργασίας των μελών της κοινότητας ενώ ο ίδιος δεν θα πρέπει να ένιωθε μειονεκτικά και θα είχε έντονη επιθυμία να ζήσει, διαφορετικά στις συνθήκες εκείνες θα ήταν αδύνατο να επιβιώσει για τόσο πολύ.

Σήμερα οι δύο αρχαιολόγοι, που πριν από πέντε χρόνια έφεραν στο φως σκελετό αναπήρου ηλικίας 4.000 ετών, προτείνουν μια πρότυπη μέθοδο μελέτης λειψάνων παράλυτων ή αρρώστων με σκοπό την άντληση συμπερασμάτων για τις κοινωνίες στις οποίες έζησαν. Τα βήματα είναι απλά: διάγνωση της ασθένειας ή της παράλυσης, περιγραφή των επιπτώσεών της στον τρόπο ζωής του ατόμου και της κοινότητας, προσδιορισμός του βαθμού φροντίδας για την επιβίωσή του και τέλος ερμηνεία των συγκεντρωμένων στοιχείων. «Η καινοτόμος μέθοδος της Λόρνα Τίλεϊ» δήλωσε η καθηγήτρια Βιολογικής Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο της Νεβάδας Ντέμπρα Μάρτιν «μας παρέχει τη δυνατότητα να περάσουμε από τη μελέτη των οστών μεμονωμένων ανθρώπων στη μελέτη της κοινότητάς τους ως ενιαίου συνόλου».  

Ενας Νεάντερταλ που έζησε πριν από 40.000 χρόνια στο Ιράκ καταφέρνοντας να επιβιώσει για 50 χρόνια με ένα χέρι κι ένα μάτι, ένα παιδί που έζησε πριν από 7.500 χρόνια κάπου στη Φλόριδα για  15 χρόνια με δισχιδή ράχη και ένας έφηβος Ιταλός που έπασχε από νανισμό προ 10.000 ετών είναι τρεις από τις 30 συνολικά καταγεγραμμένες περιπτώσεις που αποδεικνύουν ότι οι πρόγονοί μας ακόμα και πριν από χιλιάδες χρόνια είχαν την ικανότητα και κυρίως την επιθυμία να περιθάλπουν όσους είχαν ανάγκη.

Επιστροφή στη ζωή
Σύμφωνα με την Τίλεϊ, «η ανασκαφή ενός ανθρώπινου τάφου είναι μια συναισθηματική εμπειρία, ένα αίσθημα δέους σε περιβάλλει», καθώς και η υποχρέωση τού «να αναπαράγεις την ιστορία του ανθρώπου που κάποτε είχε μια ζωή, με τρόπο όσο το δυνατόν περισσότερο ακριβή και ανθρώπινο» 

Πηγή δημοσίευσης : www.tanea.gr