Αυτό το 234-4 είναι οι ψήφοι υπέρ και κατά αντίστοιχα (υπήρξε και ένα λευκό - κάνας ΔΗΜΑΡίτης θα ’ταν…) της ψηφοφορίας με την οποία ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων του 10ου δημοτικού σχολείου Χαλανδρίου αποφάσισε (!) πως δεν γουστάρει τσιγγανάκια στα θρανία του.
Θα μου πείτε, με ποια λογική ένας τέτοιος φορέας μπορεί να αποφασίζει ποιοι θα φοιτούν στα ελληνικά σχολεία και ποιοι όχι; Έλα ντε…Με την ίδια λογική ένα σχολείο, π.χ. στον Πειραιά, μπορεί αύριο να πετάξει στη θάλασσα τα παιδάκια των Παναθηναϊκών. Ή, χθες, ένα άλλο σχολείο με φανατικούς μεταλάδες θα είχε στείλει στον αγύριστο όλα τα παιδιά των «καρεκλάδων». Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Είπαμε: δημοκρατία έχουμε, πράμα που σημαίνει πως κάνουμε ό,τι γουστάρουμε, δεν δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν κι όποιος διαφωνεί είναι φασίστας.
Κάθισα λοιπόν και υπολόγισα το ποσοστό. 234 «Όχι» σε 239 ψήφους μας δίνουν περίπου 97,9%. Ακόμη και αν ο Στάλιν με τον Σαντάμ κατέβαιναν σε κοινό ψηφοδέλτιο δεν θα κατόρθωναν τέτοιο θρίαμβο. Και προσέξτε: Μιλάμε για Χαλάνδρι. Ούτε για Ζεφύρι και Λιόσα (sic), όπου προφανώς υπάρχει ένα ζήτημα με τους τσιγγάνους, ούτε για τον Άγιο Παντελεήμονα, με τη γνωστή «άνθηση» της Χ.Α. Και δεν μιλάμε για γυμνάσιο-λύκειο, εφήβους και «παραβατικές συμπεριφορές», αλλά για παιδάκια επτά κι οχτώ χρονών.
Τι συμβαίνει; Αφού αποκλείσουμε το ενδεχόμενο από κάποια διαβολική σύμπτωση ο εν λόγω σύλλογος να αποτελείται αποκλειστικά και μόνο από skinhead, θέτουμε τα εξής ερωτήματα: Είναι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι ρατσιστές; Φυσικά, αφού κρίνουν αρνητικά μια ολόκληρη κατηγορία ανθρώπων βάσει της καταγωγής τους. Είναι οι άνθρωποι αυτοί περισσότερο ρατσιστές από τους υπόλοιπους Έλληνες; Όχι. Θεωρώ πως το ίδιο αποτέλεσμα (με μικρές διαφοροποιήσεις) θα έβγαινε σε οποιοδήποτε σχολείο της Αθήνας, από το Μεταξουργείο έως τα Εξάρχεια και από το Πέραμα ως την Κηφισιά.
Το 10ο Δημοτικό Χαλανδρίου είναι ο καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας. Δείχνει πως ο μέσος Έλληνας είναι ουσιαστικά δύο άνθρωποι: Όταν το θέμα αφορά τον εαυτό του, την οικογένειά του και την περιουσία του είναι συχνά σκληρός, εγωιστής, ρατσιστής. Όταν το θέμα αφορά άλλους είναι ουμανιστής και λαρτζ. Από τους 234 νοματαίους που ψήφισαν «Νο», στατιστικά, οι οπαδοί της Χρυσής Αυγής δεν θα ξεπερνούν τους 20. Είμαι σίγουρος πως αρκετοί από τους υπόλοιπους θα μπαινοβγαίνουν σε «αντιρατσιστικά» γκρουπάκια στο Facebook, θα ανεβάζουν βιντεάκια με τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη να καρφώνει στη μάπα του ρατσισμού, θα κουνάνε το κεφάλι τους με αποτροπιασμό όποτε αντικρίζουν την αγγελική μορφή του Ηλία Παναγιώταρου στην TV, θα σκουπίζουν ένα δάκρυ όποτε βλέπουν ξυλοκοπημένους μετανάστες στην εκπομπή του Λαζόπουλου. Ως εκεί όμως! Όχι και οι γύφτουλες δίπλα στον κανακάρη μας! Καλοί είναι οι μετανάστες, αλλά δεν θα τους βάλουμε και στα σπίτια μας…
Στον αντίποδα της υπόθεσης του Χαλανδρίου, ένας όμορφος αστικός μύθος κυκλοφόρησε πρόσφατα στο ίντερνετ. Ένας νεαρός με ξυρισμένο κεφάλι, λέει, μπαίνει σε ένα λεωφορείο. Λόγω της αφόρητης ζέστης, λέει, αναγκάζεται να βγάλει το φούτερ του αποκαλύπτοντας ένα μαύρο μπλουζάκι με το λόγκο της Χρυσής Αυγής. Οι υπόλοιποι επιβάτες του λεωφορείου, λέει, εξοργίζονται και αφού τον γιουχάρουν και τον φτύνουν (ένας γέρος, λέει, τον βαράει και με τη μαγκούρα του) ακούν τον οδηγό να φωνάζει από το μικρόφωνο «Πετάξτε έξω αυτή την κ…άδα». Είδατε τι σούπερ ντούπερ είναι ο ελληνικός λαός; Ενωμένος σαν γροθιά απέναντι στο φασισμό, όχι αστεία! Ενδιαφέρουσα ιστοριούλα. Καλό θα ήταν όμως αυτός που τη σκαρφίστηκε να έμπαινε (μια φορά στη ζωή του) σε λεωφορείο για να διαπιστώσει πως οι οδηγοί δεν έχουν μικρόφωνα…
Υπάρχουν, λοιπόν, δύο επιλογές: η πραγματικότητα του Χαλανδρίου και το παραμυθάκι του λεωφορείου. Δυστυχώς, οι περισσότεροι συμπατριώτες μας επιλέγουν το δεύτερο και κοιμούνται ήσυχα τα βράδια…
Πηγή δημοσίευσης :
www.athensvoice.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου