-Είσαι αδερφή. -Ε και; , Της Ειρήνης Κωστάκη

Πολιτικός λόγος και διάλογος, 101, με κόντρες, τσιτάτα, άγρια γλώσσα, εντός και εκτός Κοινοβουλίου. Αλλά θα μου πείτε, αυτά τα ξέραμε, τα βλέπαμε ήδη. Δε θα έλεγα ότι τα συνηθίζουμε, ότι υπάρχει ανοχή από τη μεριά των ανθρώπων που δεν αποσυνδέουν την αισθητική από την ηθική. Δεν είναι μόνο ο λόγος από βήματος της Βουλής. Είναι η ποιότητα διαλόγου στη δημόσια σφαίρα, γενικώς.

Αυτή την εβδομάδα αναλώθηκε σημαντικό κομμάτι του δημόσιου λόγου στο σχολιασμό μιας φράσης, μιας αποστροφής του λόγου του Βουλευτή του Σύριζα κ. Τατσόπουλου. “Έχω πηδήξει τη μισή Αθήνα και αυτοί της Χρυσής Αυγής συνεχίζουν να με αποκαλούν αδελφή”. Ξαφνικά, όλοι έψαχναν να δουν ποια είναι αυτή η μισή Αθήνα, αν έχει μέσα μόνο την Ά εκλογική περιφέρεια Αθηνών ως Δήμο Αθηναίων sensu stricto, ποια μισή, τι μισή, αστεία πράγματα.
Όταν ένας πολιτευτής της προοδευτικής κατά τα άλλα Αριστεράς αισθάνεται την ανάγκη να απαντήσει όταν τον αποκαλούν αδερφή, τα πράγματα παύουν να είναι αστεία βέβαια, είναι τραγικά. Είμαι ή δεν είμαι αδερφή, δε σας αφορά, είμαι περήφανος άνθρωπος και δε θέλω να ακούω τέτοιες απαντήσεις, το να πεις “έχω κοιμηθεί με τη μισή Αθήνα”, δεν είναι απάντηση.
-Είσαι αδελφή.
-Ε και;
Αυτό είναι απάντηση. Ο,τιδήποτε άλλο κινείται στη σφαίρα του εγώ δεν είμαι τέτοιος, εγώ είμαι το άλλο, μη μου επιτίθεστε και με χαρακτηρίζετε έτσι. Δε μ’ αρέσει να με λένε έτσι, είναι κακό να σε λένε έτσι, είναι κακό να είσαι από αυτούς, είναι ντροπή. Αλλά διακρίσεις δε κάνω, είπαμε.
Φυσικά και όταν φτάνει η πολιτική διαμάχη να παίζεται σε αυτό το επίπεδο, με αυτή τη γλώσσα και οι απαντήσεις να είναι τέτοιου τύπου και σε τέτοια έντυπα, δε μπορεί να πει κανείς πολλά πράγματα. Η απομόνωση μιας πρότασης από συνεντεύξεις σελίδων, οπωσδήποτε αδικεί πάντα τη μία πλευρά, από την άλλη αυτοί είναι οι κανόνες του παιχνιδιού σήμερα, κανείς δε μπορεί να ισχυρίζεται ότι αυτό θα συμβεί. Ιδίως όταν αυτό συμβαίνει και πάνε άπατες δηλώσεις έτερου συνεντευξιαζομένου στο ίδιο περιοδικό, του κ. Παναγιώταρου, να αναρωτιέται “που είσαι Παπαδόπουλε”.
Ναι, βέβαια. Διαβάζοντας τέτοιες δηλώσεις από Βουλευτές, είναι ν’ αναρωτιέται κανείς, γενικώς. Να αναρωτιέται και αν αυτό συνιστά αντικοινοβουλευτική συμπεριφορά. Δεν είναι μόνο ότι τέτοιες δηλώσεις υπάρχουν, ίσως και πάντα να υπήρχαν σε κάποιο βαθμό. Δεν είναι θέμα σεμνοτυφίας, ή politically incorrect γλώσσας, όχι. Τη μη επιτηδευμένη, τη μη ξύλινη γλώσσα, κάθε λογικός άνθρωπος θα έπρεπε να την απαιτεί στην Πολιτική. Στη ζωή γενικότερα.
Το θέμα είναι το Σοκ με τη μισή Αθήνα, αυτή τη μισή που τελικά ψάχνει την άλλη μισή, χωρίς να βλέπει ότι πάλι παγιδεύτηκε εκτός θέματος. Το θέμα είναι που μέλη της Εθνικής Αντιπροσωπείας αναπολούν δικτατορικά καθεστώτα, χαρακτηρίζοντάς τα “φιλεργατικές οάσεις”. Είναι που νιώθουν αμφότεροι τελικά, ότι το να “είσαι αδερφή”, είναι κακό πράγμα, οι μεν δείχνοντας με το δάκτυλο, οι δε απαντώντας κατ’ αυτό τον τρόπο.
Σε καμία περίπτωση δε μετράω πορτοκάλια με μήλα, οι περιπτώσεις δεν είναι ίδιες, οι δηλώσεις είναι διαφορετικές, το context επίσης διαφορετικό, αλλά πρόκειται για δηλώσεις δύο Βουλευτών μας στο ίδιο τεύχος. Στο ίδιο περιοδικό. Αυτό έχει τη σημειολογία του. Αυτή ήταν και όλη η πληροφορία που πήραμε γι’ αυτούς τους δύο, όλη αυτή την εβδομάδα.
Όπως και κάθε εβδομάδα, δηλαδή. Όσο θα συνεχίζει να επικοινωνείται το τσιτάτο και η ατάκα, θα είμαστε εκεί. Θα παραμένουμε εκεί. Φοβικοί και παγιδευμένοι. Παγιδευμένοι σε επιθετικές ατάκες, που τσαλακώνουν κομμάτια μας, τη Δημοκρατία, την Ισότητα και στροβιλίζουν γύρω τους τον όποιο Πολιτικό διάλογο στη χώρα. Εκεί είμαστε.
Πηγή δημοσίευσης : www.maga.gr