Θεσσαλονίκη: Τοίχοι που... μιλάνε κι έχουν πολλά να πουν!!!

Τα συνθήματα στους τοίχους και στα πεζούλια αφηγούνται την άλλη ιστορία των ανθρώπων της Θεσσαλονίκης. Μία βόλτα στα κεντρικά σημεία της πόλης αρκεί για να «ακούσει» κανείς σκέψεις, προβληματισμούς, ακόμη και ολόκληρες ιδεολογίες.
Αλλες φορές γραμμένα με χιούμορ και αισιοδοξία και άλλες με πίκρα ή και αγανάκτηση, τα συνθήματα μαρτυρούν την αγωνία των κατοίκων της, τα βάσανα της ψυχής και του μυαλού τους, αυτά που τους πνίγουν και δεν μπορούν να τα πουν πάντα εύκολα.Η κρίση, η πολιτική, η παιδεία αλλά και σκόρπιες λέξεις και φράσεις, καταθέσεις ψυχής, βρίσκονται στις γειτονιές της πόλης, δίνοντας μια γεύση από τις σκέψεις των κατοίκων της, «στολίζοντας» κτίρια, όχι μόνο δημοτικά ή κρατικά, αλλά και ιδιωτικά. Τα πανεπιστήμια, αλλά και περιοχές που συχνάζει η νεολαία της πόλης δίνουν την αίσθηση ενός ατελείωτου καμβά, όπου ο καθένας μπορεί να «αφήσει» τη σκέψη του.

Στο χώρο των πανεπιστημίων, η θεματολογία των συνθημάτων επεκτείνεται από τη φιλοσοφία και την παιδεία ώς την επικαιρότητα. Κοιτώντας τη σχολή Θετικών Επιστημών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από την Αγίου Δημητρίου, διαβάζεις «Κάτω τα χέρια από τα μυαλά μας» και ακριβώς δίπλα τη φράση «Σκέψου πριν μάθεις», ενώ κοντά στο Κτίριο Διοίκησης συναντάς τη φράση «Λαθραίες ζωές υπάρχουν μόνο στα σάπια μυαλά».
Στους κεντρικούς δρόμους της πόλης μπορείς να συναντήσεις συνθήματα που αφορούν τους εργαζόμενους, την ανεργία, τα αφεντικά και το κράτος. Το «Μίσος ταξικό» είναι ένα σύνθημα που βρίσκεται διάσπαρτο στους τοίχους της πόλης. «Καμία ειρήνη με τα αφεντικά» είναι ένα από τα συνθήματα στην Αγίας Σοφίας, ενώ στην περιοχή του Λευκού Πύργου βρίσκεις το σύνθημα «Κάτω το κράτος». Στην Εγνατία διαβάζεις πως «Η πόλη θα καεί», ενώ στα στενά της πόλης συναντάς πολλές φορές το σύνθημα «Δε μας θέλει η ζωή, μα τη θέλουμε εμείς».
Εκφραση και επικοινωνία
«Tα συνθήματα στους τοίχους μπορεί να είναι ένας τρόπος επικοινωνίας αναχρονιστικός αλλά παραμένει ενεργός και αυτό είναι και το ενδιαφέρον», σύμφωνα με την καθηγήτρια της σχολής Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ Αναστασία - Τέσσα Δουλκέρη.
Οπως είπε η κ. Δουλκέρη στον «Α», υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων που γράφουν συνθήματα στους τοίχους: η πρώτη κατηγορία αποτελείται από ανθρώπους που δεν έχουν πρόσβαση στα καθιερωμένα ΜΜΕ ή στο διαδίκτυο και βρίσκουν τον «εύκολο τρόπο» να πουν τη γνώμη τους· η δεύτερη αφορά ανθρώπους που, ενώ έχουν πρόσβαση στα μέσα αλλά και στο διαδίκτυο, ένα μέσο ελεύθερο και χωρίς έλεγχο, απαξιώνουν το σύστημα ενημέρωσης και γι’ αυτό χρησιμοποιούν τους τοίχους.
Σύμφωνα με την κ. Δουλκέρη, ο λόγος που τα συνθήματα «παρουσιάζονται» πιο συχνά σε συγκεκριμένες περιοχές είναι το κοινό που συχνάζει σε αυτές. «Ο κύριος στόχος δεν είναι να γραφτεί το μήνυμα, αλλά να διαβαστεί απ' όσο περισσότερους γίνεται. Σε μία απομακρυσμένη περιοχή το σύνθημα θα διαβαστεί μόνον από τους κατοίκους, ενώ στο κέντρο ή σε ένα δημόσιο χώρο θα το διαβάσουν και οι περαστικοί», τόνισε.
Tης ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΧΟΥΡΠΟΥΛΙΑΔΟΥ

Πηγή δημοσίευσης : www.agelioforos.gr